Mamy nadzieję, że się wam spodoba i przepraszamy za zwłokę !
Tala i Banaan. :)
niedziela, 3 listopada 2013
sobota, 21 września 2013
UWAGA
HEJOOOSZKA !!!!!
Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku tak, jak i u mnie. Chciałam was szybko poinformować, że startuję z nowym opowiadaniem ! Co prawda będę pisała je nie sama, ale z kuzynką. Będzie to typowe opowiadanie fanfiction. Mam nadzieję, że dalej będziecie mi towarzyszyć i kocham Was !
PS. Przepraszam, że dopiero teraz, ale musiałam się pozbierać po tamtym opowiadaniu i jego zakończeniu i tak dalej.. nieważne.
Opowiadanie startuje od października podajże. Czekamy na jego zwiastun i na szablon bloga.
Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku tak, jak i u mnie. Chciałam was szybko poinformować, że startuję z nowym opowiadaniem ! Co prawda będę pisała je nie sama, ale z kuzynką. Będzie to typowe opowiadanie fanfiction. Mam nadzieję, że dalej będziecie mi towarzyszyć i kocham Was !
PS. Przepraszam, że dopiero teraz, ale musiałam się pozbierać po tamtym opowiadaniu i jego zakończeniu i tak dalej.. nieważne.
Opowiadanie startuje od października podajże. Czekamy na jego zwiastun i na szablon bloga.
poniedziałek, 1 lipca 2013
Rozdział 81.
Ujęłam małą rączkę Rose w swojej i posłałam jej ciepły uśmiech. Dziewczynka poprawiła się na moich kolanach i rozbujała fotel, na którym siedziałyśmy.
- Babciu i co było dalej ?
- Dalej ? - spytałam.
- Babciu, nie drocz się ze mną tylko opowiadaj. - na twarzy dziewczynki pojawił się grymas.
- No już dobrze ty mała złośnico. Ciekawe, po kim masz ten charakterek. - zaczęłam się zastanawiać .
- Bo zawołam dziadka. - zaczęła mi grozić.
- Do dobrze. Wzięłam do ręki wieli zeszyt. - spojrzałam na niego i mówiłam dalej.
Pojechałam do domu razem z Olivią i Julką. Na prawdę zastanawiałam się, dlaczego to wszystko spadło na mnie. Nie wiedziałam czy sobie poradzę i tego chyba bałam się najbardziej. Nie wiedziałam, gdzie jest Zayn. Siedziałam w samochodzie i płakałam.
- Nie płacz już. - usłyszałam Olivię.
- Nie umiem. Obiecałam sobie, że będę silna, ale wyszło jak wyszło.- wytarłam chusteczką oczy i je zamknęłam.
- Jesteśmy już na miejscu. - usłyszałam głos Harrego.
Wysiadłam z samochodu i wolnym krokiem udałam się do domu. Nie czekałam, aż ktoś złapie mnie za rękę i pomoże. Tyle razy ktoś pomagał mi rozwiązać moje problemy. Teraz, od jakiegoś czasu chciałam sobie w końcu poradzić sama. Weszłam do środka, ale jeszcze wcześniej się odwróciłam.
- Chcę teraz zostać sama. Przepraszam i dziękuję za pomoc. - uśmiechnęłam się lekko i weszłam do środka.
Nie zastanawiając się długo, rozebrałam płaszcz, zdjęłam buty i poszłam na górę. Weszłam do swojego pokoju, przebrałam się i położyłam się w łóżku. Nie zważałam na to, że poduszka już jest cała mokra. Po chwili usłyszałam, że ktoś wchodzi do pokoju.
- Mówiłam, że chcę zostać sama. - powiedziałam, nie podnosząc głowy.
- A my mówiliśmy, że nie zostawimy cię z tym samą. - usłyszałam głos Liama.
Podniosłam głowę.
- Chodźcie tu. - przytuliłam każdego z nich i wskazałam miejsce na łóżku. Było ono mega duże, więc o dziwo nie było problemem aby się zmieścić. Chciałam mieć ich wszystkich przy sobie. Mimo tyle przygód, jakie przeżyłam, byłam szczęśliwa, że miałam takich przyjaciół jak oni. Wiedziałam, że taka przyjaźń jak ta, przetrwa wieki. Wiedziałam także, że Zayn, którego kocham bardzo mocno... To z nim chcę spędzić resztę życia.
- Babciu, to jest cudowna historia. - zauważyłam na policzku Rose, małą łzę.
- Wiem. Tamten okres, był najlepszym w moim życiu. - ja także byłam bliska płaczu.
- Skąd ty to wszystko, tak dokładnie pamiętasz ? - dziewczynka wtulona we mnie spojrzała mi w oczy.
- Obiecałam sobie, że nigdy nie zapomnę tego, jak poznałam dziadka. Jak poznałam całe 1D.
W tej chwili do pokoju weszła moja córka - Sue.
- Rose, nie męcz już babci. - wzięła małą na ręce.
- Ja jej nie męczę. Wiesz jaką babcia miała cudowną młodość ? Też bym tak chciała.. I wiesz babciu ? Jestem dumna z ciebie, że mimo tych trudów, śmierci twojej mamy dałaś radę.
Z mojej twarzy, która była już pełna zmarszczek popłynęły łzy.
- Dziękuję kochanie. Sue, gdzie dziadek ? - spytałam odkrywając z siebie koc.
- A jak myślisz ? W piwnicy.
Wstałam, a bujany fotel zaskrzypiał. Wzięłam do ręki drewnianą laskę i podpierając się ruszyłam w stronę drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam, że na dole świeci się światło.
- Zayn ? Zaayn ? - zawołałam ochrypniętym już głosem.
- Tu jestem. - usłyszałam odpowiedź.
Powoli zeszłam na dół i zobaczyłam jak ogląda jakieś zdjęcia. Poszłam w jego stronę i stanęłam obok.
Trzymał w ręce statuetki, nagrody i albumy. Oglądał je z takim zainteresowaniem, że było widać w jego oczach, że jest szczęśliwy. Pewnie spytacie.. a gdzie reszta zespołu ? Otóż każdy założył rodzinę. I tak jak podejrzewałam, Olivia i Niall wrócili do siebie i mają maasę wnuków. Dalej mamy ze sobą kontakt, bo zbyt dużo nas łączyło, aby te wszystkie lata zaprzepaścić. Spotykamy się w każdą sobotę na partyjce w karty. Wtedy, wspominamy nasze wspólne wakacje, gdzie się poznaliśmy. Miło jest czasem powspominać najlepsze lata swojego życia. A wiecie co jest najzabawniejsze ? Że jeszcze teraz, kiedy w niedzielne popołudnie chodzę z Zaynem do parku, ludzie puszczają nam uśmiechy, bo wiedzą kim jesteśmy. Mimo iż to wszystko jest już przeszłością dla nas jest teraźniejszością.
- Tyle się zmieniło.. - powiedział.
- Chyba na lepsze, prawda ? - spytałam kładąc swoją rękę na jego ramieniu.
- Oczywiście. Nigdy nie spodziewałbym się, że spotkam taką osobę jak ty. Cudowną i doskonałą. Nigdy nie spodziewałbym się, że będę miał 4 najlepszych przyjaciół. Nigdy nie spodziewałbym się, że spotka mnie coś tak fantastycznego.
- Oj tak. Jesteśmy szczęściarzami kochanie. Mamy wspaniałą rodzinę i przede wszystkim - siebie.
Tak wyglądała cała historia spotkania kogoś, z kim teraz się starzeję. Wiem, że naprawdę mogę być z siebie dumna. Mam wspaniała córkę, wnuczkę i męża. Zrobiłam wszystko to, co powinnam była zrobić. Mam nadzieję, że mama, która patrzy na mnie teraz z góry jest szczęśliwa widząc, ze starzeję się w miłości i szczęściu.
KONIEC
__________________________________________________________________
Wiem, że teraz możecie być źli i rozczarowani, ale przecież wszystko się kiedyś kończy. Jestem wam na prawdę wdzięczna za to, że byliście przy mnie do końca. Za to, ze miałam dla kogo pisać.
Na pewno będę coś jeszcze pisać - zbyt bardzo was kocham, aby przestać. Zastanawiam się jeszcze co dokładnie i kiedy, ale mam jeszcze na to czas. Wrócę do pisania po krótkiej przerwie, bo chcę teraz odpocząć i nabrać sił na dalsze opowiadania. Mam nadzieję, że przez ten czas do głowy przyjdzie mi masa pomysłów, a wy mnie nie opuścicie.
Przepraszam, jeżeli kiedyś zrobiłam jakieś nie wiem.. przykrości, lub rozdział był nie wtedy co obiecałam, albo długo go nie było. Sprawiliście mi tyle radości tym, że zawsze pod rozdziałem dostawałam miłe komentarze, które zagrzewały mnie do dalszej twórczości. Nie wiem jeszcze co mam wam napisać.. może to, że was kocham. Nie zamieniłabym was na żadnych innych czytelników.
Jeżeli macie do mnie jakieś pytania, nie koniecznie dotyczące opowiadania to śmiało zadawajcie mi je tu ->http://ask.fm/Decisive99
Łapcie też mojego twittera - https://twitter.com/Natala_1122
- Babciu i co było dalej ?
- Dalej ? - spytałam.
- Babciu, nie drocz się ze mną tylko opowiadaj. - na twarzy dziewczynki pojawił się grymas.
- No już dobrze ty mała złośnico. Ciekawe, po kim masz ten charakterek. - zaczęłam się zastanawiać .
- Bo zawołam dziadka. - zaczęła mi grozić.
- Do dobrze. Wzięłam do ręki wieli zeszyt. - spojrzałam na niego i mówiłam dalej.
Pojechałam do domu razem z Olivią i Julką. Na prawdę zastanawiałam się, dlaczego to wszystko spadło na mnie. Nie wiedziałam czy sobie poradzę i tego chyba bałam się najbardziej. Nie wiedziałam, gdzie jest Zayn. Siedziałam w samochodzie i płakałam.
- Nie płacz już. - usłyszałam Olivię.
- Nie umiem. Obiecałam sobie, że będę silna, ale wyszło jak wyszło.- wytarłam chusteczką oczy i je zamknęłam.
- Jesteśmy już na miejscu. - usłyszałam głos Harrego.
Wysiadłam z samochodu i wolnym krokiem udałam się do domu. Nie czekałam, aż ktoś złapie mnie za rękę i pomoże. Tyle razy ktoś pomagał mi rozwiązać moje problemy. Teraz, od jakiegoś czasu chciałam sobie w końcu poradzić sama. Weszłam do środka, ale jeszcze wcześniej się odwróciłam.
- Chcę teraz zostać sama. Przepraszam i dziękuję za pomoc. - uśmiechnęłam się lekko i weszłam do środka.
Nie zastanawiając się długo, rozebrałam płaszcz, zdjęłam buty i poszłam na górę. Weszłam do swojego pokoju, przebrałam się i położyłam się w łóżku. Nie zważałam na to, że poduszka już jest cała mokra. Po chwili usłyszałam, że ktoś wchodzi do pokoju.
- Mówiłam, że chcę zostać sama. - powiedziałam, nie podnosząc głowy.
- A my mówiliśmy, że nie zostawimy cię z tym samą. - usłyszałam głos Liama.
Podniosłam głowę.
- Chodźcie tu. - przytuliłam każdego z nich i wskazałam miejsce na łóżku. Było ono mega duże, więc o dziwo nie było problemem aby się zmieścić. Chciałam mieć ich wszystkich przy sobie. Mimo tyle przygód, jakie przeżyłam, byłam szczęśliwa, że miałam takich przyjaciół jak oni. Wiedziałam, że taka przyjaźń jak ta, przetrwa wieki. Wiedziałam także, że Zayn, którego kocham bardzo mocno... To z nim chcę spędzić resztę życia.
- Babciu, to jest cudowna historia. - zauważyłam na policzku Rose, małą łzę.
- Wiem. Tamten okres, był najlepszym w moim życiu. - ja także byłam bliska płaczu.
- Skąd ty to wszystko, tak dokładnie pamiętasz ? - dziewczynka wtulona we mnie spojrzała mi w oczy.
- Obiecałam sobie, że nigdy nie zapomnę tego, jak poznałam dziadka. Jak poznałam całe 1D.
W tej chwili do pokoju weszła moja córka - Sue.
- Rose, nie męcz już babci. - wzięła małą na ręce.
- Ja jej nie męczę. Wiesz jaką babcia miała cudowną młodość ? Też bym tak chciała.. I wiesz babciu ? Jestem dumna z ciebie, że mimo tych trudów, śmierci twojej mamy dałaś radę.
Z mojej twarzy, która była już pełna zmarszczek popłynęły łzy.
- Dziękuję kochanie. Sue, gdzie dziadek ? - spytałam odkrywając z siebie koc.
- A jak myślisz ? W piwnicy.
Wstałam, a bujany fotel zaskrzypiał. Wzięłam do ręki drewnianą laskę i podpierając się ruszyłam w stronę drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam, że na dole świeci się światło.
- Zayn ? Zaayn ? - zawołałam ochrypniętym już głosem.
- Tu jestem. - usłyszałam odpowiedź.
Powoli zeszłam na dół i zobaczyłam jak ogląda jakieś zdjęcia. Poszłam w jego stronę i stanęłam obok.
Trzymał w ręce statuetki, nagrody i albumy. Oglądał je z takim zainteresowaniem, że było widać w jego oczach, że jest szczęśliwy. Pewnie spytacie.. a gdzie reszta zespołu ? Otóż każdy założył rodzinę. I tak jak podejrzewałam, Olivia i Niall wrócili do siebie i mają maasę wnuków. Dalej mamy ze sobą kontakt, bo zbyt dużo nas łączyło, aby te wszystkie lata zaprzepaścić. Spotykamy się w każdą sobotę na partyjce w karty. Wtedy, wspominamy nasze wspólne wakacje, gdzie się poznaliśmy. Miło jest czasem powspominać najlepsze lata swojego życia. A wiecie co jest najzabawniejsze ? Że jeszcze teraz, kiedy w niedzielne popołudnie chodzę z Zaynem do parku, ludzie puszczają nam uśmiechy, bo wiedzą kim jesteśmy. Mimo iż to wszystko jest już przeszłością dla nas jest teraźniejszością.
- Tyle się zmieniło.. - powiedział.
- Chyba na lepsze, prawda ? - spytałam kładąc swoją rękę na jego ramieniu.
- Oczywiście. Nigdy nie spodziewałbym się, że spotkam taką osobę jak ty. Cudowną i doskonałą. Nigdy nie spodziewałbym się, że będę miał 4 najlepszych przyjaciół. Nigdy nie spodziewałbym się, że spotka mnie coś tak fantastycznego.
- Oj tak. Jesteśmy szczęściarzami kochanie. Mamy wspaniałą rodzinę i przede wszystkim - siebie.
KONIEC
__________________________________________________________________
Wiem, że teraz możecie być źli i rozczarowani, ale przecież wszystko się kiedyś kończy. Jestem wam na prawdę wdzięczna za to, że byliście przy mnie do końca. Za to, ze miałam dla kogo pisać.
Na pewno będę coś jeszcze pisać - zbyt bardzo was kocham, aby przestać. Zastanawiam się jeszcze co dokładnie i kiedy, ale mam jeszcze na to czas. Wrócę do pisania po krótkiej przerwie, bo chcę teraz odpocząć i nabrać sił na dalsze opowiadania. Mam nadzieję, że przez ten czas do głowy przyjdzie mi masa pomysłów, a wy mnie nie opuścicie.
Przepraszam, jeżeli kiedyś zrobiłam jakieś nie wiem.. przykrości, lub rozdział był nie wtedy co obiecałam, albo długo go nie było. Sprawiliście mi tyle radości tym, że zawsze pod rozdziałem dostawałam miłe komentarze, które zagrzewały mnie do dalszej twórczości. Nie wiem jeszcze co mam wam napisać.. może to, że was kocham. Nie zamieniłabym was na żadnych innych czytelników.
Jeżeli macie do mnie jakieś pytania, nie koniecznie dotyczące opowiadania to śmiało zadawajcie mi je tu ->http://ask.fm/Decisive99
Łapcie też mojego twittera - https://twitter.com/Natala_1122
UWAGA !
Napiszcie mi na dole, czy w ogóle chcielibyście abym pisała dalej.
piątek, 28 czerwca 2013
Rozdział 80.
Lekko się uśmiechnęłam i poszłam na górę. Postanowiłam ubrać się tak, jak będę na pogrzebie. Otworzyłam szafę i stałam przed nią dobre 10 minut. Wreszcie wyciągnęłam z niej czarną sukienkę poza kolano i do tego płaszcz. Padał deszcz i w zasadzie w ogóle było ponuro. W sam raz jak na dzień pożegnania matki, prawda ? Potrząsnęłam głową, starając się o tym nie myśleć. Założyłam rajstopy a potem wsunęłam się w sukienkę. Poszłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Włosy rozczesałam i spryskałam lakierem. Umyłam zęby i zrobiłam, ledwie widoczny makijaż. Wzięłam płaszcz do ręki i zeszłam na dół. Kiedy schodziłam na dół, usłyszałam parę głosów. Wiedziałam, że byli to moi przyjaciele. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że od dnia, kiedy dowiedziałam się, że moja mama nie żyje, nie widziałam się z nimi nawet przez minutę.
- O hej. - powiedziałam, kiedy zobaczyłam wszystkich siedzących przy stole.
- Cześć. Bardzo mi przykro z powodu śmierci... Dasz radę. - Liam przytulił mnie, głaszcząc moje plecy.
- Wiec, że zawsze jesteśmy z tobą. - powiedział Harry, a każdy z chłopców ( włącznie z Olivią) mocno mnie przytulił.
- Zjecie z nami ? - spytał Zayn, obejmując mnie od tyłu i całując w czoło.
- Stary, a poco tu przyszliśmy ? Liam zaczął strajkować i powiedział, że ma dość robienia nam codziennie śniadania. - Louis przewrócił oczami.
- Właśnie. Ja robię, wy jecie, ja sprzątam. Gdzie tu sprawiedliwość ? - oburzył się.
- Weź przestań gadać, tylko jedz. - powiedziała Olivia, krojąc naleśnika na części.
Naleśnika w ogóle można kroić ? Jak on się wtedy czuje.. Czułam, że zaczynam majaczyć. Otrząsnęłam się i zaczęłam jeść. Kiedy nic nie zostało już na moim talerzu, wstałam i włożyłam talerz do zlewu. Już chciałam pozmywać, ale Zayn cofnął moją rękę.
- Ja to zrobię. - uśmiechnął się.
- Nie musisz. - opowiedziałam.
- Ale chcę.
Wyszłam z kuchni i udałam się do salonu, gdzie siedziała już cała reszta.
- A wy nie jedziecie się przebrać ? - spytałam, patrząc na ich stój.
- Przecież jest jeszcze sporo czasu. - Niall wzruszył ramionami.
- Nie chcę wam nic mówić, ale jest 13. - skrzywiłam się.
- Jak to.. Dobra, to my spadamy. - Wstali i pocałowali mnie w policzek.
- Olivia ! - krzyknęłam, kiedy dziewczyna nie zdążyła jescze wyjść z domu.
- Słucham ? - odwróciłam się.
- W sumie to nic. Potem ci powiem. - walnęłam się w czoło.
Wróciłam do salonu i usiadłam na kanapie.
- To co teraz ? - położył rękę ma moim udzie.
- Zaraz musimy jechać. Zayn, ja nie wiem czy dam radę. - spojrzałam w jego brązowe jak czekolada oczy.
- Wiem, że dasz. - uśmiechnął się.
Dosłownie 10 minut pooglądaliśmy telewizję, a potem musieliśmy już jechać. Czułam, że ręce coraz bardziej zaczynają mi się trząść. Już miałam wychodzić, kiedy usłyszałam jakieś głosy.
- Co to ? - spytałam chcąc złapać klamkę i otworzyć drzwi.
- A jak myślisz ? Oni są wszędzie. Nie wiem jak wyjdziemy. - chłopak złapał mnie za rękę.
- Wyjdziemy normalnie. To są zwykli ludzie. - wzruszyłam ramionami i już chciałam otworzyć drzwi, ale chłopak mnie odciągnął.
- Oni będą chcieli cie zniszczyć psychicznie. Dowiedzieli się, że jest jakaś - według nich- 'afera' i będą chcieli narobić szumu twoim kosztem. - oplótł swoje ręce wokół moich bioder.
- Mówiłam ci już, że dam radę. - przewróciłam oczyma.
Założyłam okulary przeciw słoneczne, bo pogoda się poprawiła. Otworzyłam drzwi i ścisnęłam mocno dłoń mojego chłopaka.
Jak to się stało, że pani mama nie żyje ? Jak pani sobie z tym radzi ? Czy pani ojciec wie o śmierci byłej żony ? Może pani odpowiedzieć na pytania ? Udzieli pani wywiadu ? Jak na to wszystko zareagowali przyjaciele ? Wspierają panią ?
Każde z tych pytań wbijało cierń w moje serce. Może jednak nie jestem taka silna, jak mi się wydawało ?
Przebrnęłam przez grupkę paparazzich i weszłam do samochodu. Z każdą chwilą było coraz gorzej, a mi łzy do oczu pchały się coraz bardziej. Dasz radę Julka. Próbowałam powtarzać te słowa, ale mało co dawały.
* Po pogrzebie
Szłam do samochodu, prowadzona z jednej strony przez Olivię, a z drugiej przez Harrego. Pożegnałam swoją mamę i nigdy nie zobaczę jej żywej. Zastanawiałam się gdzie Zayn. Był przy mnie podczas pogrzebu, a teraz jakby się ulotnił. Ten moment, kiedy zakopywano trumnę, a wszystkie oczy skierowane były na mnie. Wiedziałam, że mama jest teraz szczęśliwa, a ja muszę wziąć z niej przykład...
* Z perspektywy Zayna.
Stałem przed grobem mamy Olivii i właściwie nie wiedziałem co dalej. Powiedziałem Olivii i Harremu, żeby zaprowadzili ją do samochodu. Reszta poszła za nimi. Patrzyłem tępo na grób i tabliczkę z napisem :
- To co teraz ? - położył rękę ma moim udzie.
- Zaraz musimy jechać. Zayn, ja nie wiem czy dam radę. - spojrzałam w jego brązowe jak czekolada oczy.
- Wiem, że dasz. - uśmiechnął się.
Dosłownie 10 minut pooglądaliśmy telewizję, a potem musieliśmy już jechać. Czułam, że ręce coraz bardziej zaczynają mi się trząść. Już miałam wychodzić, kiedy usłyszałam jakieś głosy.
- Co to ? - spytałam chcąc złapać klamkę i otworzyć drzwi.
- A jak myślisz ? Oni są wszędzie. Nie wiem jak wyjdziemy. - chłopak złapał mnie za rękę.
- Wyjdziemy normalnie. To są zwykli ludzie. - wzruszyłam ramionami i już chciałam otworzyć drzwi, ale chłopak mnie odciągnął.
- Oni będą chcieli cie zniszczyć psychicznie. Dowiedzieli się, że jest jakaś - według nich- 'afera' i będą chcieli narobić szumu twoim kosztem. - oplótł swoje ręce wokół moich bioder.
- Mówiłam ci już, że dam radę. - przewróciłam oczyma.
Założyłam okulary przeciw słoneczne, bo pogoda się poprawiła. Otworzyłam drzwi i ścisnęłam mocno dłoń mojego chłopaka.
Jak to się stało, że pani mama nie żyje ? Jak pani sobie z tym radzi ? Czy pani ojciec wie o śmierci byłej żony ? Może pani odpowiedzieć na pytania ? Udzieli pani wywiadu ? Jak na to wszystko zareagowali przyjaciele ? Wspierają panią ?
Każde z tych pytań wbijało cierń w moje serce. Może jednak nie jestem taka silna, jak mi się wydawało ?
Przebrnęłam przez grupkę paparazzich i weszłam do samochodu. Z każdą chwilą było coraz gorzej, a mi łzy do oczu pchały się coraz bardziej. Dasz radę Julka. Próbowałam powtarzać te słowa, ale mało co dawały.
* Po pogrzebie
Szłam do samochodu, prowadzona z jednej strony przez Olivię, a z drugiej przez Harrego. Pożegnałam swoją mamę i nigdy nie zobaczę jej żywej. Zastanawiałam się gdzie Zayn. Był przy mnie podczas pogrzebu, a teraz jakby się ulotnił. Ten moment, kiedy zakopywano trumnę, a wszystkie oczy skierowane były na mnie. Wiedziałam, że mama jest teraz szczęśliwa, a ja muszę wziąć z niej przykład...
* Z perspektywy Zayna.
Stałem przed grobem mamy Olivii i właściwie nie wiedziałem co dalej. Powiedziałem Olivii i Harremu, żeby zaprowadzili ją do samochodu. Reszta poszła za nimi. Patrzyłem tępo na grób i tabliczkę z napisem :
ŚP. Ewa Graves
ur. 14 II 1970 r.
zm. 27 VIII 2013r.
Niech spoczywa w pokoju..
Poczułem, że ktoś łapie mnie za ramię.
- Powinniśmy już jechać. Julia nie czuje się najlepiej. - powiedział Liam.
- Jak ja jej mam pomóc ? Nienawidzę patrzeć jak płacze i cierpi. - mówiłem, nie odwracając się do przyjaciela.
- Musisz z nią być i ją wspierać. Wystarczy.
- Jestem teraz za nią odpowiedzialny. Muszę się nią opiekować i nie pozwolę, żeby ktoś ją skrzywdził.
Chcę, żeby miała wreszcie spokój i była szczęśliwa.
______________________________________________________________________________
______________________________________________________________________________
Wreszcie wakacje ! ♥ Życzę , aby udały się je wam tak, jak sobie to zaplanujecie. Postaram się, aby rozdziały były częściej. Musicie zrozumieć także, że chcę odpocząć. Rozdziały będą dłuższe.Chciałam was także uprzedzić, że przez cały okres wakacji może zdarzyć się taka sytuacja, że rozdziału nie będzie 3,4 dni a może i nawet tydzień, bo może wypaść mi jakiś nie zapowiedziany wyjazd i nie będę miała czasu, aby was o tym poinformować. Będę się jednak starała, abyście byli na bieżąco.
Macie tutaj mojego aska - http://ask.fm/Decisive99
Zadawajcie mi pytania, spamujcie. Jeżeli chcecie wiedzieć coś o opowiadaniu czy coś, to po prostu o to zapytajcie. Kocham Was !
środa, 26 czerwca 2013
Rozdział 79
Chłopak
spojrzał na mnie, a źrenice jego oczu momentalnie się powiększyły. Widać
było, że był tak samo przerażony jak ja.
- Jak to twój tata ? - spytał, kiedy wpuściłam go do środka.
- Sama w
to nie wierzę. Po tylu latach on wrócił i co ? Oczekiwał, że rzucę mu się na
szyję i powiem : Cześć tato ? Cieszę się, że wróciłeś ?!
- Jeszcze wszystko się ułoży. Zobaczysz, jeszcze będzie dobrze. - Zayn przytulił mnie
i razem weszliśmy do środka.
- Zaraz muszę jechać do domu pogrzebowego, a jest już 20. Nie zdążę.. - powiedziałam nalewając sobie
soku do szklanki.
-
Załatwiłem już wszystko. Razem z chłopakami byliśmy tam po próbie. -
uśmiechnął się do mnie.
- Jesteś na prawdę wspaniałym człowiekiem. -
przytuliłam go.
- Wiem. A teraz muszę niestety lecieć. - powiedział,
pocałował mnie w policzek i wyszedł.
Cieszyłam się, że mam takiego chłopaka jak
Zayn. Po raz kolejny mnie zaskoczył i to pozytywnie. Zrobił za mnie coś, bo wiedział, że jest to dla mnie bardzo
trudne. Po raz pierwszy od wczoraj, kąciki
moich ust uniosły się. Westchnęłam i
poszłam na górę po telefon. Chciałam zadzwonić do Olivii, czy wróci na noc.
Właściwie to teraz już będzie mogła się wyprowadzić. Owszem, nie chciałam tego,
bo było mi o wiele lepiej i wygodniej jeżeli mieszkałaby ze mną. Jednak powinna
teraz przebywać z mamą jak najwięcej. Na moim przykładzie nigdy nie wiadomo,
kiedy może jej zabraknąć. Odblokowała, klawiaturę i wybrałam jej numer.
- Halo ? - usłyszałam jej zaspany głos. Spała ?
- Cześć. Obudziłam cię ? Nie chciałam. -
skrzywiłam się.
- Nic się nie stało. Co chciałaś ?
- Wrócisz na noc ? Czy już.. zamieszkasz z mamą
?
Chciałam, aby to zabrzmiało tak, żeby nie czuła
się nie wygodnie. Dobrze wiedziałam, że
wybierze te drugą opcję.
- Słuchaj.. Bardzo chciałabym z tobą mieszkać,
ale muszę.. Muszę wrócić do domu już na stałe.
- powiedziała.
- Rozumiem. Przecież mieszkamy bardzo blisko
siebie i będziesz mnie odwiedzać, prawda ? - przełknęłam głośno ślinę.
- Jasne.
Słuchaj, bo rozmawiałyśmy z moją mamą o tej całej sytuacji i doszłyśmy do
wniosku, że może zamieszkałabyś z Zaynem ?
Tak na prawdę nie myślałam o tym. Mam jak na
razie za dużo rzeczy na głowie.
- Ja nie wiem czy to dobry pomysł. - odpowiedziałam.
- Dlaczego ? On cię kocha i ty go też. Jak dla
mnie to najlepsze wyjście.
- Nie wiem czy chcę zostawiać ten dom taki
pusty. Muszę nad tym wszystkim pomyśleć. Cześć i Dobranoc.
Rozłączyłam się. Miałam już dość wszystkiego i
chciałam tylko odpocząć. Odłożyłam
telefon na blat i poszłam na górę. Weszłam do swojego pokoju i poszukałam jakieś
piżamy. Udałam się do łazienki i
napuściłam wody do wanny. Rozebrałam się
i weszłam do niej. Przed kąpielom
nalałam do wody olejek do kąpieli o zapachu Wanilii. Po kąpieli wytarłam
delikatnie ciało i założyłam piżamę. Wróciłam ponownie do pokoju, wzięłam komputer i położyłam się na łóżku. Przeglądając twittera i facebooka zobaczyłam, że mam pełno wiadomości, wyrażające pełno kondolencji i współczucia. Czytając to wszystko łza kręciła mi się w oku. Byłam już do tego przyzwyczajona, więc pozwoliłam jej swobodnie spłynąć. Odpisałam paru osobom i wyłączyłam laptopa. Po parunastu minutach zasnęłam.
* Na drugi dzień.
Obudziłam się około godziny 11. Wstałam i pościeliłam łóżko. Już miałam schodzić na dół, kiedy usłyszałam, że ktoś tam jest. Od razu do mojej głowy zaczęły napływać mroczne myśli. Wzięłam świecznik z pokoju i cicho schodziłam na dół. Byłam w stanie usłyszeć tylko swój oddech, który przyśpieszał z każdą chwilą. Kiedy minęłam ostatni stopień i już miałam się 'ujawnić' zobaczyłam przed sobą mojego chłopaka w fartuchu.
- Co ty wyprawiasz ? - zaśmiał się na mój widok.
- Chcesz, żebym na zawał umarła ? - złapałam się za serce.
- Dobrze, przepraszam. - pocałował mnie w czoło.
- Co ty tu robisz w ogóle ? - spytałam siadając przy blacie.
- Chciałem zrobić niespodziankę mojej dziewczynie. - powiedział, mieszając ciasto w misce.
- Co gotujesz ? - spytałam wychylając się w stronę Zayna.
- Naleśniki. Słuchaj bo o 14 jest.. jest pogrzeb. - powiedział spuszczając wzrok.
Od razu mój humor zmienił się o 180 stopni. Chciałam.. Chciałam chodź 5 minut być taką, jaką byłam zawsze. Wesołą, szczęśliwą i pełną pomysłów na życie.
- Pójdę się przebrać. - powiedziałam już nie tak, jak wcześniej.
- Ej, dasz radę. - chłopak złapał mnie z nadgarstek.
- Wiem. Mama zawsze mówiła, że dam radę. Teraz, gdy jej nie ma, muszę dotrzymać słowa. - uśmiechnęłam się mimo wszystko.
- Mama byłaby z ciebie dumna. - przytulił mnie i wrócił do gotowania.
__________________________________________________________________________
Wiem, że krótki, ale nie mam dzisiaj ani humoru, ani weny. Przepraszam także za jakiekolwiek błędy. Jutro nie będzie rozdziału, bo mam ognisko klasowe. Postaram się dodać rozdział we piątek.
wtorek, 25 czerwca 2013
Rozdział 78
Siedziałam, bez słowa trzymając kartkę.
- Jak to jest w Londynie ? - powiedziała Olivia.
- Nie mam pojęcia. Dlaczego wszystko musi się tak bardzo
komplikować. - rzuciłam świstkiem o ziemię i schowałam twarz w dłoniach. Nie,
nie płakałam. Miałam tylko wszystkiego już serdecznie dość. Nie było takiego
dnia, godziny aby z moich oczu nie lały się łzy.
- Wszystko się ułoży. - dziewczyna masowała mnie delikatnie po
plecach.
- Tyle lat, tyle lat.. - szeptałam.
- Chcesz się z nim spotkać ? - usłyszałam pytanie.
- Nie wiem. Dalej go nienawidzę, ale gdzieś w głębi duszy tęsknie
za nim, mimo iż go w ogóle nie znałam. Chciałabym go poznać, porozmawiać, ale
nie wiem czy jestem w stanie. Tyle przez niego przeszłyśmy. - wytarłam
policzek.
- Przepraszam, ale umówiłam się z mamą.
Olivia przytuliła mnie mocno i wyszła. Nie wiedziałam co mam
teraz zrobić. Wyciągnęłam z kieszeni telefon i gapiłam się w jego ekran
ponad 5 minut. Po chwili zrezygnowana schowałam go z powrotem. Korzystając z
okazji, że jestem sama poszłam na górę. Stanęłam przed drewnianymi drzwiami, za
którymi znajdowała się sypialnia mamy. Dobrze wiedziałam co muszę teraz zrobić.
Trzymając w ręce pudła, otworzyłam odważnie drzwi, ale po chwili coś we mnie
jakby pękło.
Dasz radę. Kiedyś musisz to zrobić. Mówiłam to siebie, kiedy zamknęłam oczy. Ruszyłam do przodu
i otworzyłam szafę. Kucnęłam i zaczęłam wyjmować z niej rzeczy mamy.
Coraz bardziej łzy cisnęły mi się do oczu. Zdecydowałam, że będę silna i dam
radę. Mama na pewno chciałaby, abym tak zrobiła. Na pewno, wiem to. Zaczęłam
pakować ubrania do pudeł, aż w końcu natrafiłam na ulubioną sukienkę mojej
mamy. Spojrzałam na nią. Przyciągnęłam ją pod nos i mocno powąchałam.
Pachniała dokładnie tak samo jak ona. Nie miałam serca jej oddawać. Nie tą sukienkę.
Postanowiłam, że zostawię ją i schowam do swojej szafy. Traciłam siły, a to wszystko przytłaczało
mnie coraz bardziej. Tyle miałam jeszcze dzisiaj do zrobienia. Spojrzałam na
zegarek, który wskazywał godzinę 16. Pięknie.. na 18 jestem umówiona w domu
pogrzebowym. Kiedy skończyłam chować
ubrania, zastanawiałam sie co zrobić z resztą. Ciuchu postanowiłam oddać do
MOPS-u. Wstałam i otrzepałam kolana.
Rozglądnęłam się. Moja mama od zawsze była perfekcjonistką. Wszystko musiało
być poukładane, czyste. Sypialnia była w
kolorze czerwonym, który doskonale komponował się z kolorem mebli. Na przeciwko
łóżka, stała wielka szafa, z której właśnie skończyłam pakować ubrania. Obok szafy
było ulubione miejsce mamy. Znajdował się tam regał z książkami i wielki,
wygodny fotel. Z lewej strony meblu były drzwi do łazienki. Spojrzałam na komodę, na której było pełno
zdjęć. Przeważnie byłam na nich ja, albo moja babcia. Jedna łza spłynęła już po
moim policzku.
- Nie płacz. - ktoś przytulił mnie od tyłu.
- Zayn ? Co ty tu robisz ? - odwróciłam się do niego.
- Miałem, ale wcześnie zwiałem. Obiecałem, że będę przy tobie i
słowa dotrzymam. - pocałował mnie w czoło.
- Dziękuję. - wtuliłam się w niego.
- Pomóc ci jakoś ? - spytał, kiedy się od niego oderwałam.
- Myślę, że tak. - wytarłam mokre od łez policzki i kontynuowałam.
Mimo wielu łez jakie się polały, wszystko już skończyliśmy.
- Czyli te pudełka mam teraz zawieść do MOPS-u ? - dopytywał sie
chłopak.
- Nie ! Te nie ! - rzuciłam się na niego, kiedy brał do ręki
wielkie, fioletowe pudło.
Wyrwałam mu je z ręki i otworzyłam.
- Co tam jest ? - spytał zatroskany.
- Osobiste rzeczy
mamy. Zdjęcia, biżuteria.. Chciałabym,
aby moje dzieci mogły zobaczyć, jaką babcia była piękną kobietą. Odprowadziłam
chłopaka pod drzwi i pocałowałam w policzek. Wolałam zostać w domu, bo i tak za
dużo mnie to już kosztowało. Zamknęłam za nim drzwi i weszłam z powrotem do
sypialni mamy. Już miałam siadać z
powrotem na łóżku, ale usłyszałam dzwonek do drzwi. Pewnie Zayn czegoś
zapomniał. Zbiegłam po schodach i pociągnęłam klamkę. Po drugiej stronie stał.. mój tata. Zamurowało
mnie. Już chciałam z powrotem zamknąć drzwi, ale mężczyzna zablokował je ręką.
- Porozmawiajmy. - usłyszałam.
- Nie chcę. - odpowiedziałam stanowczo.
- Daj mi chociaż 5 minut, głupie 5 minut. - prosił.
Wpuściłam, w zasadzie całkiem nieznajomego człowieka, do domu.
Zaprowadziłam go do salonu i gestem ręki pokazałam, aby usiadł.
- Jesteś naprawdę podobna do mamy. - czułam na sobie jego
spojrzenie. - Właśnie, kiedy wróci ?
- Moja mama nie żyje. - wydusiłam starając się, aby żadna łza nie wypłynęła.
- Jak to nie żyje ? - dopytywał.
- Miała wypadek. Wczoraj, jeszcze nie zdążyłam załatwić pogrzebu i
w zasadzie muszę już wyjść, więc.. - chciałam, aby jak najszybciej wyszedł.
- Przykro mi. Teraz ja
postaram się ją zastąpić.
Gdy usłyszałam te słowa, poczułam ostre ukłucie w sercu.
- Słucham ? - wydusiłam. - Jak śmiesz.. Jak śmiesz takie coś mówić
? Nikt nigdy nie będzie potrafił zastąpić mi mamy. Po tylu latach zjawiasz się
nie wiadomo skąd i czego oczekujesz ? Że rzucę ci się na szyję dziękując, że
wróciłeś ? Kiedy od nas odszedłeś, mamie dużo czasu zajęło pozbieranie się.
Zostawiłeś nas bez słowa i jakiegokolwiek zabezpieczenia na przyszłość.
Obiecałam sobie, że będę cię nienawidziła do końca życia. Dlaczego tak wszystko
komplikujesz. - pękłam niczym bańka mydlana. Usiadłam na schodach i po prostu
zaczęłam płakać.
- To nie tak.. - 'tata' zaczął się tłumaczyć.
- A jak ? Wytłumacz mi to, bo nie rozumiem. - podniosłam głowę i
spojrzałam na jego twarz.
- Ja po prostu.. Ja po prostu.. chciałbym odbudować nasze relacje - mężczyzna podrapał się po głowie i spuścił
wzrok.
- Ja w to nie wierzę.. Ja
potrzebuję czasu. Proszę idź już. - wstałam otwierając drzwi.
- Proszę, jak będziesz miała chwilę, to zadzwoń. - mężczyzna
wręczył mi wizytówkę, a ja schowałam ją do kieszeni. Kiedy odszedł, zanim zamknęłam drzwi
zobaczyłam, że samochód Zayna wjeżdża na podjazd. Stałam w przejściu oparta o ścianę.
- Kto to był ? To nie jest przypadkiem nasz sąsiad z którym kiedyś
rozmawiałem ? - przytulił mnie.
- Zayn, to jest mój tata.
Czasami w życiu zdaje ci się, że już nic gorszego nie może się stać. Tracisz kogoś najważniejszego w swoim życiu i nie wiesz, czy będziesz w stanie sobie poradzić. Tyle przeszłaś.. Zastanawiasz się, czy będziesz umiała się jeszcze z tego wszystkiego wygrzebać. Myślisz, że przecież będzie jeszcze dobrze. Jakoś sobie poradzisz, musisz tylko w to uwierzyć. Mama uczyła cię, że wiara to wszystko. Że wiara czyni cuda. Bądź dzielna i pokaż, że dasz radę.
_______________________________________________________________________________
źle się czuję, więc wybaczcie mi jak będą błędy. Komentujcie.. no proszę :)
_______________________________________________________________________________
źle się czuję, więc wybaczcie mi jak będą błędy. Komentujcie.. no proszę :)
niedziela, 23 czerwca 2013
Ogłoszenie.
Cześć i czołem ! Rozdział będzie dopiero we Wtorek i bardzo przepraszam z tego powodu, ale zaraz jadę do babci, a jutro mam dyskotekę i tak dalej. I jeszcze na domiar wszystkiego, od wczoraj mam problemy z Internetem. Przepraszam was bardzo i obiecuję, że we wtorek będzie dłuższy niż normalnie. Jeszcze raz przepraszam i proszę o wyrozumiałość.
czwartek, 20 czerwca 2013
Rozdział 77.
Odwróciłam się i ze łzami w oczach spojrzałam na mężczyznę, trzymającego jakieś papiery.
- Co mam podpisać ? - spytałam wycierając ręką łzy.
- Tutaj.
Podał mi dwie kartki. Na jednej z nich, było zgoda na transport zwłok do Londynu, a na drugiej oświadczenie o rozpoznaniu ciała. Nabazgrałam na kartce swój podpis. Spojrzałam ostatni raz na martwą mamę, złapałam Zayna za rękę i wyszłam. Mimo wszystko, nie chciałam tam być ani chwili dłużej. Już miałam wsiadać do taksówki, kiedy usłyszałam, że ktoś mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam tego samego mężczyznę, który towarzyszył mi w rozpoznaniu zwłok. Niósł on jakieś wielkie, szare pudło.
- To są rzeczy pani mamy, które miała przy sobie podczas wypadku. Naprawdę, bardzo pani współczuję. Zwłoki pani mamy dotrą jutro w południe. Jakby pani coś chciała wiedzieć, nie wiem.. prosiła o pomoc, proszę dzwonić. - mężczyzna wręczył mi pudło oraz wizytówkę.
- Dziękuję. - wymamrotałam.
Wsiadłam wreszcie do samochodu.
- Nie otwierasz ? - usłyszałam głos Zayna.
- Nie chcę. Nie jestem jeszcze na to gotowa. - odpowiedziałam i zapięłam pasy, dając pudełko na tylne siedzenie.
- Jedziemy jeszcze gdzieś, czy od razu na lotnisko ? - spytał mój chłopak.
- Chcę być jak najszybciej w domu. Muszę zorganizować mamie pogrzeb.. - wyszeptałam, a pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.
Zayn, gdy tylko ją zobaczył, wytarł ją kciukiem i pocałował mnie w czoło.
- Pamiętaj, że ja jestem tuż obok.
Kiwnęłam głową i ruszyliśmy na lotnisko. Droga, tak samo jak poprzednio, nie zajęła nam zbyt długo czasu. W zasadzie nie myślałam ile jedziemy, bo moje myśli były zbyt przejęte tym, co wydarzy się jutro. Tym, że będę musiała pożegnać moją mamę raz na zawsze. Tym, że już jej nigdy nie zobaczę. To wszystko mnie przerasta. Nie wiedziała, jak mam się za to zabrać. Musiałam zawiadomić wszystkich o śmierci mojej mamy, co nie było rzeczą łatwą.
- Już jesteśmy. - Zayn przejechał ręką po moim ramieniu.
Wysiadłam z samochodu i otworzyłam bagażnik.
- Mamy w ogóle bilety ? - spytałam, gdyż nawet o tym nie myślałam.
- Mamy, nie martw się. - powiedział zamykając bagażnik.
Zayn zapłacił kierowcy i ruszyliśmy w stronę lotniska. Jeszcze jakieś 2 godziny i będę w domu. Nie wyobrażałam sobie tego, że będę teraz musiała posprzątać rzeczy mamy. Właściwie, dlaczego miałabym to robić ? Nie mogę ich zostawić ? Gdy tak o tym myślałam, coś w sercu podpowiedziało mi, że mama pewnie by chciała, abym oddała je potrzebującym. Zawsze uczyła mnie, że należy dzielić się z innymi tym co mam. Wzięłam pudełko i schowałam je do torby. Minęliśmy przeprawę i zajęliśmy miejsca w samolocie.
* Dwie godziny później
Podróż minęła w rzeczy samej bardzo dobrze. Jechałam już w samochodzie mojego chłopaka- do domu. Im bliżej zbliżał się mój dom, tym bardziej nie chciałam tam wracać. Zresztą do czego ? Do kogo ? Nie rozumiałam, dlaczego zawsze ja dostawałam najmocniej po tyłku od życia. Co ja takiego zrobiłam ? Potrząsnęłam głową i zorientowałam się, że w zasadzie jesteśmy już pod celem. Wysiadłam z samochodu i patrzyłam, jak Zayn wyciąga moją torbę.
- Dziękuję, że ze mną pojechałeś. - wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam.
- Przecież ci obiecałem, że nie zostawię cię z tym samą. - pogłaskał mnie lekko po plecach, a ja poczułam miłe dreszcze.
- Wejdziesz ? - spytałam, kierując się w stronę domu.
- Mamy próbę, ale obiecuję, że kiedy tylko skończymy, przyjadę do ciebie. - powiedział i założył okulary przeciw słoneczne.
Kiwnęłam głową, pomachałam mu i weszłam do środka. Drzwi były otwarte, co oznaczało, że Olivia jest w domu. Przekroczyłam próg i położyłam klucze na blacie. O dziwo, było cicho. Jednak chwilę później do przed pokoju weszła dziewczyna.
- Jesteś. - wyszeptała i przytuliła mnie mocno do siebie.
- Tak, wróciłam. - odpowiedziałam cicho i spuściłam wzrok.
- Policja tutaj była.
- Po co ? - skrzywiłam się.
Miałam już dość wrażeń.
- Chcieli z tobą porozmawiać, ale powiedziałam, że wyjechałaś.. że wyjechałaś rozpoznać zwłoki.
- Olivia, ja już nie mam siły. - kolejna fala płaczu nadciągnęła.
Zakryłam twarz dłońmi, aby zatamować łzy.
- Musze zawiadomić rodzinę, zorganizować pogrzeb i posprzątać rzeczy mamy. W tej chwili przypomniałam sobie, że przecież pudełko od mamy jest w torbie. Zerwałam się i poszłam je wyciągnąć.
- Co to jest ? - spytała dziewczyna, patrząc na to, co niosę.
- Pudełko z rzeczami mamy, które miała przy sobie podczas wypadku.
- Otwierasz ? - spojrzała na mnie podnosząc brew.
- Najchętniej bym tego nie robiła, ale muszę. - spojrzałam na nią, a potem na pudełko.
Odchyliłam je, a potem już całkiem zdjęłam wieczko. Tak jak myślałam. Była tam jej torebka, dokumenty i tego typu rzeczy. Po chwili zobaczyłam tam kartkę papieru. Wzięłam ją do ręki. Wyglądała jak list. Otworzyłam kopertę i zaczęłam czytać.
Droga Kate ( imię mamy Julki),
nie wiem jak mam jeszcze do ciebie dotrzeć, abyś mi uwierzyła, że na prawdę się zmieniłem. Wróciłem z LA już rok temu, ale nie wiodłem tam przyzwoitego życia. Od naszego rozwodu minęło już ładne parę lat, a ty dalej nie potrafisz mi wybaczyć...
Nie rozumiem, dlaczego taki byłem. Jak mogłem zostawić, tak wspaniałą kobietę, jaką jesteś ty. Przysłałem ten list, na adres firmy, bo wiedziałem, że nadal tam pracujesz. Wiesz.. Spotkałem kiedyś Julkę. Wiem, że czytając właśnie to zdanie, bardzo się zdenerwujesz, ale ja musiałem to zrobić. Musiałem zobaczyć moją małą, kochaną córeczkę. Małą, w cudzysłowie, bo jest już przecież prawie dorosła. Kiedy pierwszy raz na nią spojrzałem, wiedziałem, że jest ona twoją córką. Te same oczy.. kontury twarzy. Jesteście do siebie podobne jak dwie krople wody. Chciałbym naprawić z nią relacje. Nie wiem, czy mi się to kiedykolwiek uda. Muszę ci się także przyznać, że wielokrotnie ją śledziłem. Myślę, że zorientowała się, ale nie powiedziała Ci, bo nie chciała Cię martwić. Cudowna dziewczyna.. Pewnie zastanawiasz się jak Was odnalazłem. Otóż, w telewizji usłyszałem nazwisko i imię naszej córki. Dowiedziałem się, ze ma chłopaka. Jak mu tak jest ? Zun ? Zeun ? Nie wiem.. Ale tym tropem odszukałem ciebie i Julkę. Za każdym razem, kiedy ją widziałem miałem ochotę podejść i powiedzieć : To ja Julka. Twój tata Robert, ale za każdym razem tchórzyłem.
Mam nadzieję, że czytając ten list zrozumiesz, jakie jesteście dla mnie ważne. Mimo upływu czasu, dalej jesteście ważne ! Nie wiem co mu strzeliło do głowy, żeby Was zostawić i wyjechać. Nawet nie wiesz jak teraz bardzo tego żałuję. Proszę.. Daj mi jeszcze szansę. To mój numer ---
768-324-286.
Twój Robert.
Czytając ten list, czułam, że łzy spływają mi po policzku. Mój tata.. Mój tata żyje. Odezwał się. To był on.. - powtarzałam te słowa w myślach. Kiedy skończyłam, Olivia spojrzała na mnie przerażona.
- Co jest ? - spytała.
- Mój tata. On.. Jest w Londynie.
_____________________________________________________________________
KOMENTOWAĆ ALL TIME ♥
- Co mam podpisać ? - spytałam wycierając ręką łzy.
- Tutaj.
Podał mi dwie kartki. Na jednej z nich, było zgoda na transport zwłok do Londynu, a na drugiej oświadczenie o rozpoznaniu ciała. Nabazgrałam na kartce swój podpis. Spojrzałam ostatni raz na martwą mamę, złapałam Zayna za rękę i wyszłam. Mimo wszystko, nie chciałam tam być ani chwili dłużej. Już miałam wsiadać do taksówki, kiedy usłyszałam, że ktoś mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam tego samego mężczyznę, który towarzyszył mi w rozpoznaniu zwłok. Niósł on jakieś wielkie, szare pudło.
- To są rzeczy pani mamy, które miała przy sobie podczas wypadku. Naprawdę, bardzo pani współczuję. Zwłoki pani mamy dotrą jutro w południe. Jakby pani coś chciała wiedzieć, nie wiem.. prosiła o pomoc, proszę dzwonić. - mężczyzna wręczył mi pudło oraz wizytówkę.
- Dziękuję. - wymamrotałam.
Wsiadłam wreszcie do samochodu.
- Nie otwierasz ? - usłyszałam głos Zayna.
- Nie chcę. Nie jestem jeszcze na to gotowa. - odpowiedziałam i zapięłam pasy, dając pudełko na tylne siedzenie.
- Jedziemy jeszcze gdzieś, czy od razu na lotnisko ? - spytał mój chłopak.
- Chcę być jak najszybciej w domu. Muszę zorganizować mamie pogrzeb.. - wyszeptałam, a pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.
Zayn, gdy tylko ją zobaczył, wytarł ją kciukiem i pocałował mnie w czoło.
- Pamiętaj, że ja jestem tuż obok.
Kiwnęłam głową i ruszyliśmy na lotnisko. Droga, tak samo jak poprzednio, nie zajęła nam zbyt długo czasu. W zasadzie nie myślałam ile jedziemy, bo moje myśli były zbyt przejęte tym, co wydarzy się jutro. Tym, że będę musiała pożegnać moją mamę raz na zawsze. Tym, że już jej nigdy nie zobaczę. To wszystko mnie przerasta. Nie wiedziała, jak mam się za to zabrać. Musiałam zawiadomić wszystkich o śmierci mojej mamy, co nie było rzeczą łatwą.
- Już jesteśmy. - Zayn przejechał ręką po moim ramieniu.
Wysiadłam z samochodu i otworzyłam bagażnik.
- Mamy w ogóle bilety ? - spytałam, gdyż nawet o tym nie myślałam.
- Mamy, nie martw się. - powiedział zamykając bagażnik.
Zayn zapłacił kierowcy i ruszyliśmy w stronę lotniska. Jeszcze jakieś 2 godziny i będę w domu. Nie wyobrażałam sobie tego, że będę teraz musiała posprzątać rzeczy mamy. Właściwie, dlaczego miałabym to robić ? Nie mogę ich zostawić ? Gdy tak o tym myślałam, coś w sercu podpowiedziało mi, że mama pewnie by chciała, abym oddała je potrzebującym. Zawsze uczyła mnie, że należy dzielić się z innymi tym co mam. Wzięłam pudełko i schowałam je do torby. Minęliśmy przeprawę i zajęliśmy miejsca w samolocie.
* Dwie godziny później
Podróż minęła w rzeczy samej bardzo dobrze. Jechałam już w samochodzie mojego chłopaka- do domu. Im bliżej zbliżał się mój dom, tym bardziej nie chciałam tam wracać. Zresztą do czego ? Do kogo ? Nie rozumiałam, dlaczego zawsze ja dostawałam najmocniej po tyłku od życia. Co ja takiego zrobiłam ? Potrząsnęłam głową i zorientowałam się, że w zasadzie jesteśmy już pod celem. Wysiadłam z samochodu i patrzyłam, jak Zayn wyciąga moją torbę.
- Dziękuję, że ze mną pojechałeś. - wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam.
- Przecież ci obiecałem, że nie zostawię cię z tym samą. - pogłaskał mnie lekko po plecach, a ja poczułam miłe dreszcze.
- Wejdziesz ? - spytałam, kierując się w stronę domu.
- Mamy próbę, ale obiecuję, że kiedy tylko skończymy, przyjadę do ciebie. - powiedział i założył okulary przeciw słoneczne.
Kiwnęłam głową, pomachałam mu i weszłam do środka. Drzwi były otwarte, co oznaczało, że Olivia jest w domu. Przekroczyłam próg i położyłam klucze na blacie. O dziwo, było cicho. Jednak chwilę później do przed pokoju weszła dziewczyna.
- Jesteś. - wyszeptała i przytuliła mnie mocno do siebie.
- Tak, wróciłam. - odpowiedziałam cicho i spuściłam wzrok.
- Policja tutaj była.
- Po co ? - skrzywiłam się.
Miałam już dość wrażeń.
- Chcieli z tobą porozmawiać, ale powiedziałam, że wyjechałaś.. że wyjechałaś rozpoznać zwłoki.
- Olivia, ja już nie mam siły. - kolejna fala płaczu nadciągnęła.
Zakryłam twarz dłońmi, aby zatamować łzy.
- Musze zawiadomić rodzinę, zorganizować pogrzeb i posprzątać rzeczy mamy. W tej chwili przypomniałam sobie, że przecież pudełko od mamy jest w torbie. Zerwałam się i poszłam je wyciągnąć.
- Co to jest ? - spytała dziewczyna, patrząc na to, co niosę.
- Pudełko z rzeczami mamy, które miała przy sobie podczas wypadku.
- Otwierasz ? - spojrzała na mnie podnosząc brew.
- Najchętniej bym tego nie robiła, ale muszę. - spojrzałam na nią, a potem na pudełko.
Odchyliłam je, a potem już całkiem zdjęłam wieczko. Tak jak myślałam. Była tam jej torebka, dokumenty i tego typu rzeczy. Po chwili zobaczyłam tam kartkę papieru. Wzięłam ją do ręki. Wyglądała jak list. Otworzyłam kopertę i zaczęłam czytać.
Droga Kate ( imię mamy Julki),
nie wiem jak mam jeszcze do ciebie dotrzeć, abyś mi uwierzyła, że na prawdę się zmieniłem. Wróciłem z LA już rok temu, ale nie wiodłem tam przyzwoitego życia. Od naszego rozwodu minęło już ładne parę lat, a ty dalej nie potrafisz mi wybaczyć...
Nie rozumiem, dlaczego taki byłem. Jak mogłem zostawić, tak wspaniałą kobietę, jaką jesteś ty. Przysłałem ten list, na adres firmy, bo wiedziałem, że nadal tam pracujesz. Wiesz.. Spotkałem kiedyś Julkę. Wiem, że czytając właśnie to zdanie, bardzo się zdenerwujesz, ale ja musiałem to zrobić. Musiałem zobaczyć moją małą, kochaną córeczkę. Małą, w cudzysłowie, bo jest już przecież prawie dorosła. Kiedy pierwszy raz na nią spojrzałem, wiedziałem, że jest ona twoją córką. Te same oczy.. kontury twarzy. Jesteście do siebie podobne jak dwie krople wody. Chciałbym naprawić z nią relacje. Nie wiem, czy mi się to kiedykolwiek uda. Muszę ci się także przyznać, że wielokrotnie ją śledziłem. Myślę, że zorientowała się, ale nie powiedziała Ci, bo nie chciała Cię martwić. Cudowna dziewczyna.. Pewnie zastanawiasz się jak Was odnalazłem. Otóż, w telewizji usłyszałem nazwisko i imię naszej córki. Dowiedziałem się, ze ma chłopaka. Jak mu tak jest ? Zun ? Zeun ? Nie wiem.. Ale tym tropem odszukałem ciebie i Julkę. Za każdym razem, kiedy ją widziałem miałem ochotę podejść i powiedzieć : To ja Julka. Twój tata Robert, ale za każdym razem tchórzyłem.
Mam nadzieję, że czytając ten list zrozumiesz, jakie jesteście dla mnie ważne. Mimo upływu czasu, dalej jesteście ważne ! Nie wiem co mu strzeliło do głowy, żeby Was zostawić i wyjechać. Nawet nie wiesz jak teraz bardzo tego żałuję. Proszę.. Daj mi jeszcze szansę. To mój numer ---
768-324-286.
Twój Robert.
Czytając ten list, czułam, że łzy spływają mi po policzku. Mój tata.. Mój tata żyje. Odezwał się. To był on.. - powtarzałam te słowa w myślach. Kiedy skończyłam, Olivia spojrzała na mnie przerażona.
- Co jest ? - spytała.
- Mój tata. On.. Jest w Londynie.
_____________________________________________________________________
KOMENTOWAĆ ALL TIME ♥
wtorek, 18 czerwca 2013
Rozdział 76.
KLIK
Jechałam razem z Zaynem już ponad godzinę. Miałam dość mojego nędznego życia. Kątem oka zobaczyłam, że Zayn patrzy na mnie. Nie chciałam odwracać wzroku. Może miałam już po prostu dość ? Nie wiedziałam co teraz ze mną będzie. Niby miałam te 18 lat, ale tak naprawdę to dalej nie wiedziałam nic o życiu. Przecież zawsze.. zawsze kiedy miałam jakiś problem zwracałam się do mamy. A teraz ? Pozwoliłam jednej łzie słynąć po policzku. Poczułam ciepło na swojej dłoni. Odwróciłam lekko głowę i zobaczyłam, jak chłopak patrzy na mnie pełnym współczucia wzrokiem. Przed nami znajdowało się już lotnisko. Zaparkowaliśmy na strzeżonym parkingu i wyszliśmy z samochodu. Otworzyłam bagażnik i chciałam wyjąć torbę, ale Zayn zatrzymał mój ruch.
- Ja to wezmę. - powiedział.
- Zayn ? - spytałam.
- Tak ?
- Nie zostawisz mnie prawda ? Będziesz ze mną zawsze i wszędzie, cokolwiek by się stało. Zawsze uważaj na siebie.. Straciłam mamę, nie chcę stracić także ciebie. - wtuliłam się w niego ze łzami w oczach.
- Zawsze będę przy tobie. A teraz chodź, bo samolot nam ucieknie. - złapał mocno moją dłoń.
Założyłam okulary i kaptur. Odprawa i już siedzieliśmy w samolocie. Lecieliśmy najlepszą klasą, więc podróż minęła wygodnie. Chciałam się przespać, ale nie mogłam zasnąć. Wreszcie samolot wylądował, a ja czułam się coraz gorzej.
- Poczekaj tutaj. Załatwię taksówkę. - powiedział chłopak.
Przytaknęłam gestem głowy i usiadłam na ławce. Byłam dosłownie wrakiem człowieka.
- Już jestem. - usłyszałam za sobą.
Wzięłam torbę i poszłam za Zaynem. Wsiadłam do taksówki.
- Jaki adres ? - spytał kierowca.
Zayn popatrzył na mnie wymownie.
Otworzyłam torebkę i wyjęłam z niej świstek papieru. Podałam go kierowcy, ten na niego spojrzał i z miną pełną współczucia powiedział :
- Bardzo mi przykro..
- Możemy już jechać ? - spytał zdenerwowany całą tą sytuacją Zayn.
Mężczyzna kiwnął głową i ruszył. Droga do domu pogrzebowego zajęła nam nie całe 15 minut. Z tego co było mi wiadomo, miałam tam rozpoznać zwłoki mamy i podpisać transport ich do Londynu. Czekało mnie jeszcze załatwienie pogrzebu.. Kiedy o tym wszystkim myślałam, robiło mi się nie dobrze. Taksówka się zatrzymała, a ja poczułam, że ręce mi drżą. Wysiadłam z samochodu i udałam się do budynku.
- Dzień dobry. W czym możemy służyć ? - usłyszałam, kiedy podeszłam do 'recepcji'.
- Dzień.. Dzień dobry. Ja, ja chciałam.. - łzy gromadziły się w oczach coraz bardziej.
- Co pani chciała ?
- Bo.. Bo moja mama miała tutaj wypadek i.. i zginęła. Ja teraz muszę.. - jąkałam się coraz bardziej.
- Rozumiem. Przede wszystkim bardzo mi przykro. A teraz proszą za mną. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej. - mężczyzna patrzył na mnie.
Zayn złapał mnie mocno za rękę i pociągnął w stronę drzwi.
- Ja nie chcę tam iść. - powiedziałam.
- Musisz. Dasz radę, słyszysz ?
Przełknęłam głośno ślinę i weszłam do pomieszczenia. Moim oczom ukazał się wielki stół a na nim ciało przykryte zielonym materiałem.
- Proszę tutaj. - mężczyzna wskazał miejsce koło siebie. - Jest pani gotowa ?
Ścisnęłam rękę Zayna i kiwnęłam głową. Mężczyzna zdjął materiał i zobaczyłam tam ciało mojej mamy. Poczułam, że jest mi nie dobrze. Zasłoniłam ręką usta i zobaczyłam, że mam mokre policzki.
- Czy to jest pani mama ? - gdzieś w oddali usłyszałam głos.
Kręciło mi się w głowie.
- To nie możliwe.. Nie, to nie.. Jak ?! Dlaczego ? Dlaczego ona ?! - krzyczałam.
- Proszę się uspokoić. - mężczyzna pocieszał mnie, a Zayn objął mnie tak, że moja głowa przywierała do jego torsu.
- Dlaczego.. - szeptałam.
- Czy to jest pani mama ? - ciągle to samo pytanie.
- Tak. To ciało należy do mojej mamy. - spojrzałam na zwłoki jeszcze raz.
Oderwałam się od chłopaka i podeszłam do stołu. Na ciele było widać pełno przecięć i obrażeń. Gdzieś wgłębi duszy miałam nadzieję, że ona wstanie. Wstanie, przytuli mnie i wróci ze mną do domu.
- Kochanie, wszystko w porządku ? - usłyszałam za sobą głos Zayna.
- Nic nie jest w porządku. TO nie jest w porządku. Ona sobie na to nie zasłużyła.. Gdybym.. Gdybym jej nie pozwoliła tutaj jechać, wszystko byłoby dobrze. Wróciłaby cała i zdrowa. - mówiłam przez łzy.
Nie rozumiałam, dlaczego to musiała być ona. Odeszła.. Przecież wiedziała, jak jest mi teraz potrzebna. Nie wiem, czy będę umiała pogodzić się z jej śmiercią.
____________________________________________________________________________
Przepraszam, że tak długo, ale jakoś tak wyszło. Jutro mam wycieczkę, więc rozdział będzie we Czwartek. Komentujcie Prooooooooooooooooooooooooosze xxxxx
Jechałam razem z Zaynem już ponad godzinę. Miałam dość mojego nędznego życia. Kątem oka zobaczyłam, że Zayn patrzy na mnie. Nie chciałam odwracać wzroku. Może miałam już po prostu dość ? Nie wiedziałam co teraz ze mną będzie. Niby miałam te 18 lat, ale tak naprawdę to dalej nie wiedziałam nic o życiu. Przecież zawsze.. zawsze kiedy miałam jakiś problem zwracałam się do mamy. A teraz ? Pozwoliłam jednej łzie słynąć po policzku. Poczułam ciepło na swojej dłoni. Odwróciłam lekko głowę i zobaczyłam, jak chłopak patrzy na mnie pełnym współczucia wzrokiem. Przed nami znajdowało się już lotnisko. Zaparkowaliśmy na strzeżonym parkingu i wyszliśmy z samochodu. Otworzyłam bagażnik i chciałam wyjąć torbę, ale Zayn zatrzymał mój ruch.
- Ja to wezmę. - powiedział.
- Zayn ? - spytałam.
- Tak ?
- Nie zostawisz mnie prawda ? Będziesz ze mną zawsze i wszędzie, cokolwiek by się stało. Zawsze uważaj na siebie.. Straciłam mamę, nie chcę stracić także ciebie. - wtuliłam się w niego ze łzami w oczach.
- Zawsze będę przy tobie. A teraz chodź, bo samolot nam ucieknie. - złapał mocno moją dłoń.
Założyłam okulary i kaptur. Odprawa i już siedzieliśmy w samolocie. Lecieliśmy najlepszą klasą, więc podróż minęła wygodnie. Chciałam się przespać, ale nie mogłam zasnąć. Wreszcie samolot wylądował, a ja czułam się coraz gorzej.
- Poczekaj tutaj. Załatwię taksówkę. - powiedział chłopak.
Przytaknęłam gestem głowy i usiadłam na ławce. Byłam dosłownie wrakiem człowieka.
- Już jestem. - usłyszałam za sobą.
Wzięłam torbę i poszłam za Zaynem. Wsiadłam do taksówki.
- Jaki adres ? - spytał kierowca.
Zayn popatrzył na mnie wymownie.
Otworzyłam torebkę i wyjęłam z niej świstek papieru. Podałam go kierowcy, ten na niego spojrzał i z miną pełną współczucia powiedział :
- Bardzo mi przykro..
- Możemy już jechać ? - spytał zdenerwowany całą tą sytuacją Zayn.
Mężczyzna kiwnął głową i ruszył. Droga do domu pogrzebowego zajęła nam nie całe 15 minut. Z tego co było mi wiadomo, miałam tam rozpoznać zwłoki mamy i podpisać transport ich do Londynu. Czekało mnie jeszcze załatwienie pogrzebu.. Kiedy o tym wszystkim myślałam, robiło mi się nie dobrze. Taksówka się zatrzymała, a ja poczułam, że ręce mi drżą. Wysiadłam z samochodu i udałam się do budynku.
- Dzień dobry. W czym możemy służyć ? - usłyszałam, kiedy podeszłam do 'recepcji'.
- Dzień.. Dzień dobry. Ja, ja chciałam.. - łzy gromadziły się w oczach coraz bardziej.
- Co pani chciała ?
- Bo.. Bo moja mama miała tutaj wypadek i.. i zginęła. Ja teraz muszę.. - jąkałam się coraz bardziej.
- Rozumiem. Przede wszystkim bardzo mi przykro. A teraz proszą za mną. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej. - mężczyzna patrzył na mnie.
Zayn złapał mnie mocno za rękę i pociągnął w stronę drzwi.
- Ja nie chcę tam iść. - powiedziałam.
- Musisz. Dasz radę, słyszysz ?
Przełknęłam głośno ślinę i weszłam do pomieszczenia. Moim oczom ukazał się wielki stół a na nim ciało przykryte zielonym materiałem.
- Proszę tutaj. - mężczyzna wskazał miejsce koło siebie. - Jest pani gotowa ?
Ścisnęłam rękę Zayna i kiwnęłam głową. Mężczyzna zdjął materiał i zobaczyłam tam ciało mojej mamy. Poczułam, że jest mi nie dobrze. Zasłoniłam ręką usta i zobaczyłam, że mam mokre policzki.
- Czy to jest pani mama ? - gdzieś w oddali usłyszałam głos.
Kręciło mi się w głowie.
- To nie możliwe.. Nie, to nie.. Jak ?! Dlaczego ? Dlaczego ona ?! - krzyczałam.
- Proszę się uspokoić. - mężczyzna pocieszał mnie, a Zayn objął mnie tak, że moja głowa przywierała do jego torsu.
- Dlaczego.. - szeptałam.
- Czy to jest pani mama ? - ciągle to samo pytanie.
- Tak. To ciało należy do mojej mamy. - spojrzałam na zwłoki jeszcze raz.
Oderwałam się od chłopaka i podeszłam do stołu. Na ciele było widać pełno przecięć i obrażeń. Gdzieś wgłębi duszy miałam nadzieję, że ona wstanie. Wstanie, przytuli mnie i wróci ze mną do domu.
- Kochanie, wszystko w porządku ? - usłyszałam za sobą głos Zayna.
- Nic nie jest w porządku. TO nie jest w porządku. Ona sobie na to nie zasłużyła.. Gdybym.. Gdybym jej nie pozwoliła tutaj jechać, wszystko byłoby dobrze. Wróciłaby cała i zdrowa. - mówiłam przez łzy.
Nie rozumiałam, dlaczego to musiała być ona. Odeszła.. Przecież wiedziała, jak jest mi teraz potrzebna. Nie wiem, czy będę umiała pogodzić się z jej śmiercią.
____________________________________________________________________________
Przepraszam, że tak długo, ale jakoś tak wyszło. Jutro mam wycieczkę, więc rozdział będzie we Czwartek. Komentujcie Prooooooooooooooooooooooooosze xxxxx
sobota, 15 czerwca 2013
Rozdział 75.
Pożegnałam się z przyjaciółmi i poszłam w stronę domu. Wchodząc, rzuciłam klucze na blat i położyłam torebkę na stole kuchennym. Spojrzałam na zegarek, który wskazywał 14. Przypomniałam sobie, że przecież od rana nie widziałam się z Olivią. Poszłam na górę i przyłożyłam ucho w stronę drzwi do sypialni mojej mamy, gdzie aktualnie mieszka dziewczyna. Cicho, weszłam do pokoju i spojrzałam na łóżko. Obok niego były wczorajsze ubrania dziewczyny. Znaczyło to, że jest ona w domu i chyba jeszcze śpi. Myliłam się.
- O, wróciłaś. - Olivia przetarła ręką zaspane oczy.
- No tak, ale jest już 14. Chcesz coś na obiad ? - spytałam dalej stojąc w przejściu.
- Nie jestem głodna. - dziewczyna posmutniała i znowu położyła się na łóżku.
Zamknęłam drzwi i usiadłam obok Olivii.
- Nic nie mów. Nie chcę użalania się nade mną. - powiedziała nie patrząc na mnie.
- Wcale nie chcę się nad tobą użalać. Myślałam, że.. że chcesz pogadać. - mruknęłam nerwowo.
- Wiem, przepraszam. Po prosto to co wczoraj zobaczyłam, bardzo mnie zaskoczyło i nie wiedziałam jak mam się zachować. Powiedział, że to tylko przyjaciółka, a przecież przez nią o mało nie zniszczył się nas związek. Nie wiem już w co mam wierzyć. - spuściła głowę.
- My mu wierzymy. Przecież mimo wszystko, Niall nie jest taki, jak to wczoraj wyglądało. Znamy już się trochę czasu. Myślę, że ty też powinnaś. - złapałam ją za rękę.
- Nie wiem. Na razie chcę wstać i faktycznie zjeść ten obiad. - zobaczyłam, że kąciki jej ust się unoszą.
- To pójdę coś przygotować. Co potem robisz ? - spytałam wychodząc już z pokoju.
- Pójdę do mojej mamy. A ty ? - dziewczyna wstała i otworzyła szafę.
- Ja zamierzam wybrać się z Zaynem na zakupy. Dobra, to ty się ubierz, a ja pójdę zrobić obiad.
Wyszłam z pokoju i spokojnym krokiem udałam się do kuchni. Zastanawiałam się, co mogę ugotować.
Postawiłam na spaghetti. Właściwie, to ja ciągle jem spaghetti. Kiedy makaron się gotował, usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor. Przeglądałam kanały jeden za drugim, bo oczywiście nie leciało nic ciekawego. Po chwili spojrzałam w stronę okna. Pojawiły się na nim małe kropelki, co oznaczało, że zaczyna padać. Deszcz dudnił o parapet. Nagle w kieszeni poczułam wibracje. Wyciągnęłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz- nieznany numer. Przeważnie wtedy nie odbieram, ale czułam, że to może być coś ważnego.
- Słucham ?
- Dzień dobry, czy przy telefonie Julia Graves ?
- Tak, to ja.
- Nie wiem jak mam to pani powiedzieć. Pani matka.. ona.. miała wypadek i nie żyje. Jest nam bardzo przykro, ale jakby pani mogła przylecieć jak najszybciej..
Czułam, że serce mi skacze do gardła. Dalej trzymałam telefon przy uchu i nie docierały do mnie słowa wypowiedziane przez mężczyznę.
- Halo ? Pani Julio ? Halo ?
Łzy spłynęły po moim policzku, a telefon upadł na panele.
- Julka ? Co ty robisz ? Co się stało ? - słyszałam dobijające się do mnie słowa Olivii - Dlaczego płaczesz ?
Złapała mnie za ramię.
- Moja matka nie żyje. - wypowiedziałam te słowa, dalej w nie nie wierząc.
Dziewczyna usiadła i mocno mnie przytuliła.
- To niemożliwe.. To nie jest możliwe ! Ona żyje, ja w to wszystko nie wierzę ! Oni kłamią ! - wyrywałam się Olivii krzycząc.
- Cii.. - głaskała mnie po głowie.
Wyrwałam się jej, wzięłam szarą bluzę i wybiegłam z domu. Dlaczego ja.. Dlaczego nie ktoś inny ? Dlaczego ja muszę mieć zawsze pod górę ? Dlaczego nie mogę być po prostu szczęśliwa. Stanęłam przed drzwiami domu chłopców. Nie wiem po co tu przyszłam. Zapukałam. Wyglądałam okropnie, podpuchnięte oczy i dalej, lejące się strumieniami łzy. Otworzył mi Liam.
- Julka, co się stało ? - zaprowadził mnie do środka i posadził na kanapie.
Nie mówiłam nic, usiadłam i schowałam twarz w dłonie. Poczułam na sobie wzrok przerażonych chłopców.
- Kochanie... - zobaczyłam, że Zayn klęka na przeciwko mnie, próbując odsunąć moje ręce z twarzy.
- Moja mama... nie żyje. - wydukałam i wybuchłam płaczem.
Podniosłam głowę do góry. Harry zasłonił ręką usta, a Zayn usiadł i przycisnął mnie mocno do siebie.
- Dlaczego ona mnie zostawiła ? Jak mogła mi to zrobić Zayn. Ja sobie bez niej nie poradzę... Nie jestem tak silna jak ona. Dlaczego pozwoliłam jej tam jechać.. - mówiłam co chwilę pociągając nosem. - Muszę teraz tam lecieć. Muszę po nią jechać. Zobaczę ją całą i zdrową, prawda ? - majaczyłam.
- Julka, nie wiem co mam powiedzieć.. - powiedział Liam.
- Muszę już iść się pakować.. Przepraszam. - wstałam i wyszłam.
Poczułam, że ktoś łapie mnie za rękę. To był Zayn.
- Nie zostawię cię z tym samą. - powiedział.
Dalej nie docierała do mnie wiadomość, że najważniejsza osoba w moim życiu po prostu odeszła. Nigdy już nie zobaczę mojej mamy.
Zatrzymałam się, bo czułam, że już nie jestem wstanie dalej iść. Spojrzałam na Zayna. W jego oczach też wyraźne były łzy. Bez pytania wziął mnie na ręce i zaczął nieść do domu. Czułam, że mój świat w jednej sekundzie się zawalił. Chłopak postawił mnie przed drzwiami wejściowymi. Weszłam do środka. Zobaczyłam przed sobą stojącą Olivię. Obraz był zamazany przez łzy i nie widziałam jej dobrze.
- Dlaczego wyb.. - zaczęła, ale jej przerwałam.
- Zostaw mnie. Muszę jechać. - nie spojrzałam na nią, tylko pobiegłam na górę.
Zayn chciał iść za mną, ale gestem ręki mu pokazałam, żeby został. Musiałam jak najszybciej się spakować i jechać.. i jechać po zwłoki. Weszłam do pokoju, trzasnęłam drzwiami i zamknęłam je na klucz. Usiadłam opierając się o ścianę i płakałam. Właściwie to już ciągle z oczu lały mi się łzy.
- Kochanie, otwórz. - usłyszałam, jak ktoś szarpie klamkom.
- Zostawcie mnie w spokoju ! - krzyknęłam.
Chłopak widząc, że jestem w stanie nawet rozmawiać - odpuścił. Wyciągnęłam z szafy małą torbę i zaczęłam pakować rzeczy. Wyciągnęłam także ubrania, aby się przebrać. Wszystko co spakowałam było czarne. Włosy spięłam w koka i byłam gotowa. Nie stroiłam się i miałam w nosie czy jakiś zasrany paparazzi mnie zobaczy, czy nie. Miałam na sobie czarne leginsy i w takim samym kolorze sweter. Cicho przekręciłam klucz i poszłam jeszcze do sypialni mojej mamy. Rozglądnęłam się i spojrzałam na nasze wspólne zdjęcie. Wzięłam je do ręki, przycisnęłam do serca i wsadziłam do torby.
- Jesteś gotowa ? - usłyszałam za swoimi plecami głos Zayna.
- Tak. - odpowiedziałam.
Chłopak wziął ode mnie torbę, objął mnie ramieniem i zeszliśmy na dół.
- Dasz sobie radę. - Olivia przytuliła mnie i lekko pogłaskała po plecach.
Wyszliśmy z domu. Będzie on teraz taki nie swój i pusty. Wsiadłam do samochodu i zapięłam pasy. Ruszyliśmy. Włączyłam radio i oparłam głowę o szybę. Czekała nas długa droga na lotnisko. Po chwili usłyszałam :
Ogłoszenie z ostatniej chwili. Groźny wypadek samochodowy na Florydzie. Dwie osoby w ciężkim stanie, jedna nie żyje. Kierowca jednego samochodu, w ciężkim stanie był pod wpływem alkoholu.
Dalej nie zdążyłam usłyszeć, bo Zayn ściszył radio.
- Dlaczego to zrobiłeś ? - spytałam.
- Nie chcę żebyś tego słuchała. Dowiesz się wszystkiego na miejscu.
W jednej sekundzie moje życie stało się totalnym zerem. Moja mama zginęła w wypadku a ja zostałam na tym świecie sama. Nie poradzę sobie sama, nie poradzę. Ona jest mi jeszcze tak bardzo potrzebna. Kiedyś straciłam tatę, teraz mamę. Ściągam na siebie i innych jakieś czarne fatum.
_____________________________________________________________________________
Dziękuje za te komentarze i chciałabym, żeby tak było pod każdym rozdziałem ! :D xx
- O, wróciłaś. - Olivia przetarła ręką zaspane oczy.
- No tak, ale jest już 14. Chcesz coś na obiad ? - spytałam dalej stojąc w przejściu.
- Nie jestem głodna. - dziewczyna posmutniała i znowu położyła się na łóżku.
Zamknęłam drzwi i usiadłam obok Olivii.
- Nic nie mów. Nie chcę użalania się nade mną. - powiedziała nie patrząc na mnie.
- Wcale nie chcę się nad tobą użalać. Myślałam, że.. że chcesz pogadać. - mruknęłam nerwowo.
- Wiem, przepraszam. Po prosto to co wczoraj zobaczyłam, bardzo mnie zaskoczyło i nie wiedziałam jak mam się zachować. Powiedział, że to tylko przyjaciółka, a przecież przez nią o mało nie zniszczył się nas związek. Nie wiem już w co mam wierzyć. - spuściła głowę.
- My mu wierzymy. Przecież mimo wszystko, Niall nie jest taki, jak to wczoraj wyglądało. Znamy już się trochę czasu. Myślę, że ty też powinnaś. - złapałam ją za rękę.
- Nie wiem. Na razie chcę wstać i faktycznie zjeść ten obiad. - zobaczyłam, że kąciki jej ust się unoszą.
- To pójdę coś przygotować. Co potem robisz ? - spytałam wychodząc już z pokoju.
- Pójdę do mojej mamy. A ty ? - dziewczyna wstała i otworzyła szafę.
- Ja zamierzam wybrać się z Zaynem na zakupy. Dobra, to ty się ubierz, a ja pójdę zrobić obiad.
Wyszłam z pokoju i spokojnym krokiem udałam się do kuchni. Zastanawiałam się, co mogę ugotować.
Postawiłam na spaghetti. Właściwie, to ja ciągle jem spaghetti. Kiedy makaron się gotował, usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor. Przeglądałam kanały jeden za drugim, bo oczywiście nie leciało nic ciekawego. Po chwili spojrzałam w stronę okna. Pojawiły się na nim małe kropelki, co oznaczało, że zaczyna padać. Deszcz dudnił o parapet. Nagle w kieszeni poczułam wibracje. Wyciągnęłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz- nieznany numer. Przeważnie wtedy nie odbieram, ale czułam, że to może być coś ważnego.
- Słucham ?
- Dzień dobry, czy przy telefonie Julia Graves ?
- Tak, to ja.
- Nie wiem jak mam to pani powiedzieć. Pani matka.. ona.. miała wypadek i nie żyje. Jest nam bardzo przykro, ale jakby pani mogła przylecieć jak najszybciej..
Czułam, że serce mi skacze do gardła. Dalej trzymałam telefon przy uchu i nie docierały do mnie słowa wypowiedziane przez mężczyznę.
- Halo ? Pani Julio ? Halo ?
Łzy spłynęły po moim policzku, a telefon upadł na panele.
- Julka ? Co ty robisz ? Co się stało ? - słyszałam dobijające się do mnie słowa Olivii - Dlaczego płaczesz ?
Złapała mnie za ramię.
- Moja matka nie żyje. - wypowiedziałam te słowa, dalej w nie nie wierząc.
Dziewczyna usiadła i mocno mnie przytuliła.
- To niemożliwe.. To nie jest możliwe ! Ona żyje, ja w to wszystko nie wierzę ! Oni kłamią ! - wyrywałam się Olivii krzycząc.
- Cii.. - głaskała mnie po głowie.
Wyrwałam się jej, wzięłam szarą bluzę i wybiegłam z domu. Dlaczego ja.. Dlaczego nie ktoś inny ? Dlaczego ja muszę mieć zawsze pod górę ? Dlaczego nie mogę być po prostu szczęśliwa. Stanęłam przed drzwiami domu chłopców. Nie wiem po co tu przyszłam. Zapukałam. Wyglądałam okropnie, podpuchnięte oczy i dalej, lejące się strumieniami łzy. Otworzył mi Liam.
- Julka, co się stało ? - zaprowadził mnie do środka i posadził na kanapie.
Nie mówiłam nic, usiadłam i schowałam twarz w dłonie. Poczułam na sobie wzrok przerażonych chłopców.
- Kochanie... - zobaczyłam, że Zayn klęka na przeciwko mnie, próbując odsunąć moje ręce z twarzy.
- Moja mama... nie żyje. - wydukałam i wybuchłam płaczem.
Podniosłam głowę do góry. Harry zasłonił ręką usta, a Zayn usiadł i przycisnął mnie mocno do siebie.
- Dlaczego ona mnie zostawiła ? Jak mogła mi to zrobić Zayn. Ja sobie bez niej nie poradzę... Nie jestem tak silna jak ona. Dlaczego pozwoliłam jej tam jechać.. - mówiłam co chwilę pociągając nosem. - Muszę teraz tam lecieć. Muszę po nią jechać. Zobaczę ją całą i zdrową, prawda ? - majaczyłam.
- Julka, nie wiem co mam powiedzieć.. - powiedział Liam.
- Muszę już iść się pakować.. Przepraszam. - wstałam i wyszłam.
Poczułam, że ktoś łapie mnie za rękę. To był Zayn.
- Nie zostawię cię z tym samą. - powiedział.
Dalej nie docierała do mnie wiadomość, że najważniejsza osoba w moim życiu po prostu odeszła. Nigdy już nie zobaczę mojej mamy.
Zatrzymałam się, bo czułam, że już nie jestem wstanie dalej iść. Spojrzałam na Zayna. W jego oczach też wyraźne były łzy. Bez pytania wziął mnie na ręce i zaczął nieść do domu. Czułam, że mój świat w jednej sekundzie się zawalił. Chłopak postawił mnie przed drzwiami wejściowymi. Weszłam do środka. Zobaczyłam przed sobą stojącą Olivię. Obraz był zamazany przez łzy i nie widziałam jej dobrze.
- Dlaczego wyb.. - zaczęła, ale jej przerwałam.
- Zostaw mnie. Muszę jechać. - nie spojrzałam na nią, tylko pobiegłam na górę.
Zayn chciał iść za mną, ale gestem ręki mu pokazałam, żeby został. Musiałam jak najszybciej się spakować i jechać.. i jechać po zwłoki. Weszłam do pokoju, trzasnęłam drzwiami i zamknęłam je na klucz. Usiadłam opierając się o ścianę i płakałam. Właściwie to już ciągle z oczu lały mi się łzy.
- Kochanie, otwórz. - usłyszałam, jak ktoś szarpie klamkom.
- Zostawcie mnie w spokoju ! - krzyknęłam.
Chłopak widząc, że jestem w stanie nawet rozmawiać - odpuścił. Wyciągnęłam z szafy małą torbę i zaczęłam pakować rzeczy. Wyciągnęłam także ubrania, aby się przebrać. Wszystko co spakowałam było czarne. Włosy spięłam w koka i byłam gotowa. Nie stroiłam się i miałam w nosie czy jakiś zasrany paparazzi mnie zobaczy, czy nie. Miałam na sobie czarne leginsy i w takim samym kolorze sweter. Cicho przekręciłam klucz i poszłam jeszcze do sypialni mojej mamy. Rozglądnęłam się i spojrzałam na nasze wspólne zdjęcie. Wzięłam je do ręki, przycisnęłam do serca i wsadziłam do torby.
- Jesteś gotowa ? - usłyszałam za swoimi plecami głos Zayna.
- Tak. - odpowiedziałam.
Chłopak wziął ode mnie torbę, objął mnie ramieniem i zeszliśmy na dół.
- Dasz sobie radę. - Olivia przytuliła mnie i lekko pogłaskała po plecach.
Wyszliśmy z domu. Będzie on teraz taki nie swój i pusty. Wsiadłam do samochodu i zapięłam pasy. Ruszyliśmy. Włączyłam radio i oparłam głowę o szybę. Czekała nas długa droga na lotnisko. Po chwili usłyszałam :
Ogłoszenie z ostatniej chwili. Groźny wypadek samochodowy na Florydzie. Dwie osoby w ciężkim stanie, jedna nie żyje. Kierowca jednego samochodu, w ciężkim stanie był pod wpływem alkoholu.
Dalej nie zdążyłam usłyszeć, bo Zayn ściszył radio.
- Dlaczego to zrobiłeś ? - spytałam.
- Nie chcę żebyś tego słuchała. Dowiesz się wszystkiego na miejscu.
W jednej sekundzie moje życie stało się totalnym zerem. Moja mama zginęła w wypadku a ja zostałam na tym świecie sama. Nie poradzę sobie sama, nie poradzę. Ona jest mi jeszcze tak bardzo potrzebna. Kiedyś straciłam tatę, teraz mamę. Ściągam na siebie i innych jakieś czarne fatum.
_____________________________________________________________________________
Dziękuje za te komentarze i chciałabym, żeby tak było pod każdym rozdziałem ! :D xx
środa, 12 czerwca 2013
Rozdział 74.
Siedziałam wraz z Zaynem i delektowałam się truskawkami w czekoladzie. Wiedział, że kocham je najbardziej na świecie. Była już 1 w nocy, co oznaczało, że oficjalnie mam 18 lat.
- Wiesz co ? - usłyszałam za sobą głos chłopaka. - Chyba powinniśmy już wracać.
- Nie chcę wracać. Proszę, zostańmy jeszcze chwilę. - złapałam go za rękę.
- No nie wiem. Musisz mnie przekonać. - Zayn zaśmiał się szyderczo.
Oblizałam wargę, złapałam go za szyję i pocałowałam w usta.
- Dobrze, niech będzie.
Uśmiechnęłam z wyższością. Położyłam się na kocu, wtulona w mojego chłopaka. Było tak cicho, że jedynie zdołałam słyszeć koniki polne. Przyznam, że byłam już zmęczona. Oczy powoli zaczęły mi się zamykać, a ja nie mogłam nic z tym zrobić. Chcąc nie chcąc - zasnęłam.
* na drugi dzień.
Otworzyłam oczy. Podniosłam się i podparłam na łokciach. Nie kontaktowałam jeszcze dobrze, ale po chwili dotarło do mnie, że jestem u chłopaków. Przypomniałam sobie także, że wczoraj zasnęłam na kolanach Zayna. Odwróciłam się, ale w łóżku byłam sama. Spojrzałam na zegarek i się przeraziłam. Nie możliwe, że była już 13. Nie możliwe, że tak długo spałam ! Wstałam i zobaczyłam, że mam na sobie koszulkę Zayna, a moje rzeczy leżą obok łóżka. Czy my... ? Nie to przecież niemożliwe. Zdezorientowana wyszłam z pokoju.
- Moja głowa.. - usłyszałam głos Harrego schodząc po schodach.
- Witam. - powiedziałam przytulając od tyłu Zayna.
- O wstałaś już ? - chłopak odwrócił się do mnie.
- Jest 13 Zayn. I tak już spałam bardzo długo. - ziewnęłam.
Zobaczyłam, że Zayn patrzy na mnie, przesuwając swój wzrok od dołu do góry. Przypomniałam sobie, że przecież miałam go o coś zapytać.
- Kochanie, mogę cie prosić na chwilę ? - spytałam chłopaka.
- Jasne.
Poszłam z nim na górę. Oczywiście, nie obyło się bez głupich komentarzy Louisa, typu : O, będzie się działo !
Zamknęłam za nami drzwi i powiedziałam chłopakowi, żeby usiadł.
- Słuchaj, bo.. nie wiem jak mam cie o to zapytać. - bawiłam się własnymi palcami.
- Najlepiej prosto z mostu.
- Wczoraj nie byliśmy zbyt trzeźwi, a moje ubrania były.. no i wiesz.. - czułam, że się rumienie.
- Nie spaliśmy ze sobą. - chłopak odpowiedział krótko.
Czułam, że mi ulżyło.
- To dobrze. Bo wiesz, ja bardzo cię kocham i chciałabym, ale nie teraz. Ja nie jestem jeszcze na to gotowa. - patrzyłam mu prosto w oczy.
- Ale nie ma żadnego problemu. Będę czekał na to tyle, ile będzie trzeba. Nie jestem typem faceta, dla którego dziewczyna jest tylko przedmiotem do zaliczenia. - złapał mnie za ręce i pocałował.
- Mam najcudowniejszego chłopaka na świecie. - pocałowałam go w usta. - Co dzisiaj robisz ?
- W sumie, to mamy zaraz próbę, a potem jestem wolny.
- Próbę ? - podniosłam brew.
- Tak. Zostaliśmy zaproszeni na koncert charytatywny i mamy tak zagrać parę kawałków. Chcieliśmy też przekazać dochód z naszego ostatniego koncertu na ten cel.
Byłam z nich dumna. Wiedziałam od samego początku, że nie są rozpuszczonymi gwiazdami i chcą pomagać innym, ale teraz naprawdę mi zaimponowali.
- Jestem z was dumna. - uśmiechnęłam się.
- A co chciałaś potem robić ?
- Kiedyś zaproponowałeś, abyśmy poszli na zakupy. Właśnie potrzebuję kupić sobie parę dupereli do szkoły.
- Nie ma sprawy. A teraz chodź na śniadanie, bo zaraz ci wszystko zjedzą. - Zayn wstał i pociągnął mnie za rękę.
Zeszliśmy na dół. Tam śniadanie pałaszowali już chłopcy. Przy stole siedziała trójka bez Zayna, ale nie było tam blondyna. Dalej byłam trochę zła na niego, bo przecież tak się ludzi nie traktuje. Myśląc o tym, dotarło do mnie, że od wyjścia z Zaynem nie widziałam Olivii.
- Gdzie Niall ? - spytałam niepewnie siadając obok Zayna i Harrego.
- Nie wiem.
- Ktoś coś w ogóle wie ? - spytał Liam, który jak widać, martwił się o przyjaciela mimo wszystko.
- Byłem dzisiaj rano sprawdzić, czy jest u siebie i zostawił kartkę. - wręczył mi świstek papieru.
Muszę to wszystko przemyśleć i chyba najlepiej będzie jak zniknę na pewien czas Olivii z oczu. Proszę was, uwierzcie mi, że Blanka to tylko przyjaciółka. Nie jestem chamem i nie związałbym się z nową dziewczyną dwa dni po rozstaniu z Olivią. Pobędę trochę u rodziców, a potem będę starał się naprawić z nią przyjaźń. Wrócę za niedługo ! Niall xx
Czytałam na głos tekst napisany przez blondyna.
- Ja mu wierzę. - podniosłam ręce.
- Jest naszym przyjacielem. Też mu wierzę. - powiedział Zayn.
- Ja też. - Liam.
- Ja także mu wierzę. - Louis.
- I ja. - Harry.
Zjedliśmy śniadanie i chłopcy poszli się ubierać na próbę. Ja sama założyłam wczorajszą sukienkę i ogarnęłam włosy. Chłopcy postanowili mnie podrzucić pod dom, więc musiałam na nich poczekać. Usiadłam na kanapie i przyglądałam się jak Harry wybierał kolor trampek, Zayn układa fryzurę a Liam wszystkich pośpiesza. Przywiązałam się do nich i teraz nie wyobrażam sobie bez nich życia. Kiedy nareszcie byli gotowi, mogliśmy wyjść z domu. Okazało się, że przed posiadłością 1D znajdowała się grupka paparazzich.
- Będziemy musieli odpowiedzieć na parę pytań. Nie możemy ich ciągle olewać. - skrzywił się Harry.
- Niech będzie. Zresztą ja i tak nic nie mam do gadania, więc nie ma problemu. - powiedziałam łapiąc rękę Zayna.
Wyszliśmy im na przeciw i od razu zaczęła się lista pytań. Zamyślona nawet, nie zwracałam uwagi na to, co się dzieje.
- Panno Julio ? - dotarło do mnie wreszcie, że ktoś zadaje mi pytanie.
- Przepraszam, zamyśliłam się. Słucham ? - spytałam zdziwiona.
- Jak pani się czuje jako pełnoletnia ?
- W sumie tak jak zawsze. Jest gdzieś ta świadomość, że teraz jestem zależna tylko od siebie i to ode mnie zależy jak pokieruję swoim życiem. Mam wspaniałego chłopaka i przyjaciół, którzy wspierają mnie we wszystkich moich problemach na każdym korku.
- Jak to jest być dziewczyną Zayna i przyjaciółką każdego z 1D ?
- Wspaniale. Bardzo dobrze się dogadujemy i zawsze możemy na siebie liczyć. Staramy się spędzać ze sobą jak najwięcej wolnego czasu, póki go mamy.
- Co to znaczy, że póki go macie ? - dopytywał mężczyzna.
- Za dokładnie tydzień zacznę trzecią klasę szkoły średniej. Wiąże się z tym ograniczenie czasu wolnego, sprawdziany, kartkówki. No ale cóż poradzić, takie życie ucznia. Chłopaki ruszając także z koncertami i wiadomo, że wspólny czas troszeczkę się ograniczy.
- Przepraszamy, ale śpieszymy się na próbę.
Pożegnaliśmy się z paparazzi i wsiedliśmy do samochodu.
Plan dnia był taki : znalezienie Olivii, leniuchowanie, zakupy z Zaynem a potem coś się wymyśli. Nie wiedziałam jeszcze, że ktoś pokrzyżuje moje plany.
___________________________________________________________________________
Proszę komentujcie no.. Bo naprawdę to jest mega motywacja i wtedy wiem, że mam dla kogo pisać. Czasami jak widzę tylko ten jeden komentarz, to mi jest mega przykro. Dlatego sprężcie dupę i spamować :D Wiecie, że was kocham xo
Proszę komentujcie no.. Bo naprawdę to jest mega motywacja i wtedy wiem, że mam dla kogo pisać. Czasami jak widzę tylko ten jeden komentarz, to mi jest mega przykro. Dlatego sprężcie dupę i spamować :D Wiecie, że was kocham xo
wtorek, 11 czerwca 2013
Rozdział 73.
*z perspektywy Olivii.
Siedziałam tam już bardzo długo i miałam przeczucie, że zaraz ktoś po mnie przyjdzie. Tym ktosiem okazał się Harry.
- Co tu robisz ? - spytał patrząc na mnie z rękoma w kieszeni.
- Siedzę i umieram. - powiedziałam dalej gapiąc się w niebo.
- Rozumiem. - usiadł koło mnie.
- Dlaczego on mi to zrobił Harry ? Byłam aż taką złą dziewczyną ? Jestem aż tak bardzo beznadziejna ? To wszystko dzieje się za szybko. - złapałam się za głowę.
- Uwierz mi, że na pewno nie jesteś beznadziejna. Chłopak tylko nie docenił tego, co dostał od losu. - uśmiechnął się.
- Julka pewnie mnie szuka..
- Dalej cie szuka, więc lepiej chodź na dół. - Harry wstał i wyciągnął rękę w moją stronę.
- Jesteś wspaniałym przyjacielem. - posłałam mu ciepły uśmiech.
- Wszyscy mi to mówią. - wypiął dumnie pierś.
Zeszliśmy na dół. Kiedy Julka mnie zobaczyła, podbiegła pode mnie i powiedziała:
- Gdzie ty byłaś ? Wszystko w porządku ? - złapała mnie za ramiona.
- Musiałam ochłonąć, ale wszystko już jest ok.
- Na pewno ? Jak chcesz to możemy wrócić do domu. Dla mnie nie ma żadnego problemu.
Uśmiechnęłam się i przytuliłam ją.
- Naprawdę wszystko już jest dobrze. Są twoje urodziny i nie ważne co się stało, chcę je świętować razem z moją przyjaciółką i przyjaciółmi. Chodź lepiej zatańczyć. - pociągnęłam dziewczynę w stronę parkietu.
Chłopcy poszli sobie usiąść a ja wirowałam z Julią. Tak przetańczyłyśmy dwie piosenki, ale potem się zmęczyłam i chciałam usiąść.
- Ale się zmęczyłam. - padłam na siedzenie.
Wszyscy spojrzeli na mnie dziwnie.
- Jest północ, a ty już zmęczona ? - Liam spojrzał na mnie dziwnie.
- Różnie bywa. - wzruszyłam ramionami.
* Z perspektywy Julii
Wiedziałam, że Olivia umie dobrze udawać, ale nie że aż tak. Wiedziałam też, że wcale z nią nie było tak dobrze, jak widać. Niall to także mój przyjaciel, ale nie spodziewałabym się po nim czegoś takiego. Było mi jej teraz żal. Widać, że widok Nialla z Blankom bardzo ją skrzywdził.
- Żyjesz ? - poczułam, jak Zayn mną trzęsie.
- Co ? A tak,tak. Idziemy zatańczyć ? - spytałam całując go w policzek.
- Zaraz, ale najpierw chcę cię gdzieś zabrać. - uśmiechnął się.
- Teraz ? - podniosłam brew.
- Tak teraz. Chodź. - złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę wyjścia.
- Dobra, gdzie idziemy ?
- Zobaczysz.
Poczułam, jak zakłada mi opaskę na oczy.
- Zayn, czy ty się dobrze czujesz ? - zaśmiałam się.
- Nawet nie wiesz jak dobrze. A teraz nie marudź tylko chodź.
* 15 minut później.
Szliśmy jakąś drogą, ale potem skręciliśmy w jakąś małą dróżkę. Chwile później, zatrzymaliśmy się.
- Jesteś gotowa ? - spytał trzymając ręce na moich ramionach.
- Nie wiem jeszcze na co, ale raczej tak. - zaśmiałam się.
W tej chwili z moich oczu zsunęła się opaska i ujrzałam wielką polanę. Na niej rozłożony był koc, a wokoło świece. Było wszystko dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam.
- Podoba ci się ? - poczułam jego ręce, oplatające mnie.
- To jest cudowne. Dziękuję, naprawdę ci dziękuję. - pocałowałam go w usta.
- Wiedziałem, że ci się spodoba. Mogę ci coś powiedzieć ? - spytał spuszczając wzrok.
- Słucham. - złapałam go za ręce.
- Jesteś wspaniałą dziewczyną. Nigdy nie spotkałem kogoś takiego cudownego jak ty. Życzę ci wszystkiego najlepszego i żebyś była dalej taką Julką jaką pokochałem i jaką jesteś. Kocham cię. - złożył mi namiętny pocałunek na ustach.
Byłam szczęśliwa.
_____________________________________________________________________
WSZYSTKIE osoby czytające proszę o zostawienie komentarza. Chcę wiedzieć ile was jest, bo ostatnio pod rozdziałem 1 komentarz to rutyna. Może być nawet krótkie : czytam. Dziękuję x
I wiem, że ostatnio są krótkie rozdziały, ale teraz jest wystawianie ocen i jest jedna wielka masakra.. Kiedy się to wszystko skończy, będą dłuższe na pewno.
Byłam szczęśliwa.
_____________________________________________________________________
WSZYSTKIE osoby czytające proszę o zostawienie komentarza. Chcę wiedzieć ile was jest, bo ostatnio pod rozdziałem 1 komentarz to rutyna. Może być nawet krótkie : czytam. Dziękuję x
I wiem, że ostatnio są krótkie rozdziały, ale teraz jest wystawianie ocen i jest jedna wielka masakra.. Kiedy się to wszystko skończy, będą dłuższe na pewno.
sobota, 8 czerwca 2013
Rozdział 72.
Patrzyłam na moja mamę, jak bez słowa pakowała swoje rzeczy. Kiedy przestała, spojrzała na mnie i się uśmiechnęła.
- Mamo, naprawdę nie możesz... - zaczęłam, ale kobieta mi przerwała.
- Muszę jechać, a ty masz iść i się dobrze bawić, jasne ? - przytuliła mnie.
- Jasne. - uśmiechnęłam się.
- Widzimy się za dwa tygodnie, a za 10 dni masz szkołę, pamiętasz ?
- Mam urodziny, a ty mi o szkole nawijasz, serio ? - skrzywiłam się.
Zamieniłam z mamą kilka słów, a potem odprowadziłam ją do taksówki. Popatrzyłam jeszcze jak odjeżdża i wróciłam się do domu.
- To co teraz ? - spytałam patrząc na pochłaniającą, wielki talerz spaghetti Olivię.
- Jak to co ? Zbieramy się. - powiedziała dając talerz do zmywarki.
- Jakoś nie czuję, że dzisiaj są moje 18 urodziny. Jestem dorosła, ogarniasz to ? Bo ja nie.. - zaśmiałam się.
Olivia się tylko uśmiechnęła i pociągnęła mnie za rękę na górę.
- To pokaż to cudo. - powiedziała, siadając na łóżku.
Wyjęłam z torby zgrabną, krótką ( przed kolano), łososiową sukienkę oraz wysokie szpilki.
- Będziesz wyglądała w tym cudownie, ale wytrzymasz w tych butach ? - spojrzała na mnie.
- Jasne że nie.
Zaśmiałyśmy się i postanowiłyśmy, że weźmiemy się już za przygotowania. Zrobiłam sobie fale oraz lekki, ale bardzo subtelny makijaż.
- I jak ? - odkręciłam się wkoło.
- Idealnie. A ja ? - dziewczyna zrobiła to samo.
- Weź to lepiej zdejmij.
Skrzywiłam się, ale widząc przerażoną minę dziewczyny, tylko wybuchłam śmiechem.
- Jesteś okropna. - dźgnęła mnie.
Usłyszałyśmy dzwonek do drzwi, spojrzałyśmy po sobie i wesołe udałyśmy się w stronę drzwi. Zamknęłam je na klucz i wsadziłam go do torebki.
- Wyglądacie cudownie. - powiedział Zayn całując mnie w policzek, kiedy wsiadłyśmy już do samochodu.
- A gdzie blondyn ? - spytałam, kiedy zorientowałam się, że nie ma go z nami.
- Dojedzie. - Liam spuścił wzrok.
Wiedziałam, że coś jest na rzeczy. Droga zajęła nam około godzinę. Kiedy znaleźliśmy się przed klubem, byłam w niebo wzięta. Weszliśmy do środka, a tam od razu zobaczyłam, nasz stolik. Był nakryty, a wokoło niego było parę balonów.
- Typowe przyjecie urodzinowe. - zaśmiał się Louis.
- Jak ci się coś nie podoba, to wypad. - wystawiłam mu język.
Zasiedliśmy do stołu i zjedliśmy kolację.
- Z perspektywy Olivii-
Siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Spojrzałam w stronę drzwi i zobaczyłam tam kroczącego w naszą stronę Nialla. Szedł z jakąś dziewczyną.
- No właśnie.. - powiedział Liam patrząc na moją reakcję.
- Co ona tu robi ? - spytała Julka.
Teraz dokładnie zobaczyłam rysy tej dziewczyny. Była to Blanka. Chciałam wstać, ale Harry złapał mnie za rękę.
- Nie rób tego. To jej urodziny. - kiwnął głową w stronę roześmianej Julki.
Nie widziała jeszcze blondyna, ale kiedy zdążyła ogarnąć co się dzieje - skrzywiła się.
- Cześć. - oznajmił chłopak odsuwając krzesło dziewczynie.
Nie odezwałam się ani słowem. Patrzyłam na nią i miałam ochotę ją zabić.
* godzinę później
Wszyscy tańczyli, a ja siedziałam jak jakaś idiotka. Tak bardzo się na nim zawiodłam. Dwa dni od rozstania, a on już znalazł sobie kogoś na moje miejsce. Wzięłam sweter i wyszłam na klubowy balkon. Oparłam się o barierkę i patrzyłam na jeżdżące samochody.
- Ładnie wyglądasz. - usłyszałam za sobą głos blondyna.
- Daj mi spokój ok ? Nie chcę kłótni ani nie chcę popsuć urodzin mojej przyjaciółce. - mówiłam,nie odwracając się.
- Dobra, wyczuwam napięcie. - podszedł.
- Jak mogłeś Niall ? Rozumiem, że się rozstaliśmy, ale to było dwa dni temu ! Tylko dwa dni temu ! A ty już przyprowadzasz sobie nową dziewczynę. Tak przyjaciele nie postępują. I to kogo ? Blankę ?!
- To nie jest moja dziewczyna. Jest moją przyjaciółką. - powiedział spokojnym głosem.
Przesadził.
- Nie wiem czy pamiętasz, ale jeszcze kiedyś jej nienawidziłeś ! Prawie nas zniszczyła, a ty masz czelność przyprowadzać ją na urodziny Julki ? Mieliśmy być przyjaciółmi, ale tak się przyjaciele nie zachowują. - spojrzałam na jego twarz.
Nie wyrażała emocji. Kątem oka zobaczyłam, że na balkon wchodzi Blanka.
- Ja już chyba będę szła. - powiedziała cały czas mi się przyglądając.
- Odprowadzić cię ? - spytał chłopak.
- Jak chcesz. - dziewczyna wzruszyła ramionami. Niall spojrzał na mnie i razem z Blankom wyszedł.
Już wiedziałam, dlaczego 'przestał mnie kochać'. Nie mogłam pokazać tego, jak bardzo jest mi teraz źle. Nie mogłam zepsuć urodzin mojej przyjaciółce. Oparłam się o ścianę i wstrzymując łzy usiadłam patrząc na gwiazdy.
________________________________________________________________________________
Przepraszam jak pojawią się jakieś błędy, ale jestem totalnie wykończona i ledwo napisałam ten rozdział. Przepraszam, że tak rzadko teraz dodaję, ale koniec roku + zdawki = masakra. Kocham was i dziękuję za cierpliwość.
- Mamo, naprawdę nie możesz... - zaczęłam, ale kobieta mi przerwała.
- Muszę jechać, a ty masz iść i się dobrze bawić, jasne ? - przytuliła mnie.
- Jasne. - uśmiechnęłam się.
- Widzimy się za dwa tygodnie, a za 10 dni masz szkołę, pamiętasz ?
- Mam urodziny, a ty mi o szkole nawijasz, serio ? - skrzywiłam się.
Zamieniłam z mamą kilka słów, a potem odprowadziłam ją do taksówki. Popatrzyłam jeszcze jak odjeżdża i wróciłam się do domu.
- To co teraz ? - spytałam patrząc na pochłaniającą, wielki talerz spaghetti Olivię.
- Jak to co ? Zbieramy się. - powiedziała dając talerz do zmywarki.
- Jakoś nie czuję, że dzisiaj są moje 18 urodziny. Jestem dorosła, ogarniasz to ? Bo ja nie.. - zaśmiałam się.
Olivia się tylko uśmiechnęła i pociągnęła mnie za rękę na górę.
- To pokaż to cudo. - powiedziała, siadając na łóżku.
Wyjęłam z torby zgrabną, krótką ( przed kolano), łososiową sukienkę oraz wysokie szpilki.
- Będziesz wyglądała w tym cudownie, ale wytrzymasz w tych butach ? - spojrzała na mnie.
- Jasne że nie.
Zaśmiałyśmy się i postanowiłyśmy, że weźmiemy się już za przygotowania. Zrobiłam sobie fale oraz lekki, ale bardzo subtelny makijaż.
- I jak ? - odkręciłam się wkoło.
- Idealnie. A ja ? - dziewczyna zrobiła to samo.
- Weź to lepiej zdejmij.
Skrzywiłam się, ale widząc przerażoną minę dziewczyny, tylko wybuchłam śmiechem.
- Jesteś okropna. - dźgnęła mnie.
Usłyszałyśmy dzwonek do drzwi, spojrzałyśmy po sobie i wesołe udałyśmy się w stronę drzwi. Zamknęłam je na klucz i wsadziłam go do torebki.
- Wyglądacie cudownie. - powiedział Zayn całując mnie w policzek, kiedy wsiadłyśmy już do samochodu.
- A gdzie blondyn ? - spytałam, kiedy zorientowałam się, że nie ma go z nami.
- Dojedzie. - Liam spuścił wzrok.
Wiedziałam, że coś jest na rzeczy. Droga zajęła nam około godzinę. Kiedy znaleźliśmy się przed klubem, byłam w niebo wzięta. Weszliśmy do środka, a tam od razu zobaczyłam, nasz stolik. Był nakryty, a wokoło niego było parę balonów.
- Typowe przyjecie urodzinowe. - zaśmiał się Louis.
- Jak ci się coś nie podoba, to wypad. - wystawiłam mu język.
Zasiedliśmy do stołu i zjedliśmy kolację.
- Z perspektywy Olivii-
Siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Spojrzałam w stronę drzwi i zobaczyłam tam kroczącego w naszą stronę Nialla. Szedł z jakąś dziewczyną.
- No właśnie.. - powiedział Liam patrząc na moją reakcję.
- Co ona tu robi ? - spytała Julka.
Teraz dokładnie zobaczyłam rysy tej dziewczyny. Była to Blanka. Chciałam wstać, ale Harry złapał mnie za rękę.
- Nie rób tego. To jej urodziny. - kiwnął głową w stronę roześmianej Julki.
Nie widziała jeszcze blondyna, ale kiedy zdążyła ogarnąć co się dzieje - skrzywiła się.
- Cześć. - oznajmił chłopak odsuwając krzesło dziewczynie.
Nie odezwałam się ani słowem. Patrzyłam na nią i miałam ochotę ją zabić.
* godzinę później
Wszyscy tańczyli, a ja siedziałam jak jakaś idiotka. Tak bardzo się na nim zawiodłam. Dwa dni od rozstania, a on już znalazł sobie kogoś na moje miejsce. Wzięłam sweter i wyszłam na klubowy balkon. Oparłam się o barierkę i patrzyłam na jeżdżące samochody.
- Ładnie wyglądasz. - usłyszałam za sobą głos blondyna.
- Daj mi spokój ok ? Nie chcę kłótni ani nie chcę popsuć urodzin mojej przyjaciółce. - mówiłam,nie odwracając się.
- Dobra, wyczuwam napięcie. - podszedł.
- Jak mogłeś Niall ? Rozumiem, że się rozstaliśmy, ale to było dwa dni temu ! Tylko dwa dni temu ! A ty już przyprowadzasz sobie nową dziewczynę. Tak przyjaciele nie postępują. I to kogo ? Blankę ?!
- To nie jest moja dziewczyna. Jest moją przyjaciółką. - powiedział spokojnym głosem.
Przesadził.
- Nie wiem czy pamiętasz, ale jeszcze kiedyś jej nienawidziłeś ! Prawie nas zniszczyła, a ty masz czelność przyprowadzać ją na urodziny Julki ? Mieliśmy być przyjaciółmi, ale tak się przyjaciele nie zachowują. - spojrzałam na jego twarz.
Nie wyrażała emocji. Kątem oka zobaczyłam, że na balkon wchodzi Blanka.
- Ja już chyba będę szła. - powiedziała cały czas mi się przyglądając.
- Odprowadzić cię ? - spytał chłopak.
- Jak chcesz. - dziewczyna wzruszyła ramionami. Niall spojrzał na mnie i razem z Blankom wyszedł.
Już wiedziałam, dlaczego 'przestał mnie kochać'. Nie mogłam pokazać tego, jak bardzo jest mi teraz źle. Nie mogłam zepsuć urodzin mojej przyjaciółce. Oparłam się o ścianę i wstrzymując łzy usiadłam patrząc na gwiazdy.
________________________________________________________________________________
Przepraszam jak pojawią się jakieś błędy, ale jestem totalnie wykończona i ledwo napisałam ten rozdział. Przepraszam, że tak rzadko teraz dodaję, ale koniec roku + zdawki = masakra. Kocham was i dziękuję za cierpliwość.
poniedziałek, 3 czerwca 2013
Rozdział 71.
Poszłam razem z moją mamą i resztą na dół. Usiadłam na kanapie i czekałam, aż mama zrobi nam naleśniki.
- O której mamy po was przyjechać ? - spytał Zayn.
- Nie mam pojęcia. Mamo, o której mamy być w klubie ? - zwróciłam się do kobiety.
- O 19 pasuje żebyście tam byli. - usłyszałam jej głos z kuchni.
- O 18.30 będziemy pod wami. - Harry posłał mi uśmiech.
Kiedy już zjedliśmy, pożegnaliśmy się i chłopcy pojechali do siebie.
- To jedziemy ? - mama spojrzała na mnie.
- Tak, tylko się ubiorę. Olivia, może chcesz jechać z nami ? - zwróciłam się do przyjaciółki.
- Nie dzięki. Jak raz zostanę w domu i się trochę ponudzę to nic mi się nie stanie. - uśmiechnęła się.
Pobiegłam na górę, przebrałam się, spakowałam torebkę i już byłam gotowa. Wzięłam mamę pod ramię i mogłyśmy ruszać. Zdecydowałyśmy, że pójdziemy pieszo. Do centrum mamy nie daleko, a spacer dobrze nam zrobi.
- Możesz mi powiedzieć co jest między Olivią a Niallem ?
- Rozstali się. - spuściłam wzrok.
- To przykre. Tak dobrze do siebie pasowali.
- Wiem mamo, ale tak bywa. Miejmy nadzieję, że teraz będą dobrymi przyjaciółmi, a może kiedyś zostaną znowu parą. - uśmiechnęłam się.
- A u ciebie i Zayna ?
- U nas wszystko w jak najlepszym porządku. Jesteśmy szczęśliwi i miejmy nadzieję, że tak zostanie.
Okazało się, że już byłyśmy pod naszym celem. Przed nami stało nasze ulubione centrum handlowe. Weszłyśmy do środka, a naszym pierwszym sklepem do którego weszłyśmy był Reserved.
- Kupuj co ci się tylko podoba, ja płacę. - mama mnie przytuliła.
- Naprawdę co tylko chcę ? - zdziwiłam się.
- Naprawdę.
Ucieszona pakowałam do koszyka co mi tylko wpadło w ręce. Do przymierzalni wzięłam spodnie, koszulkę, bluzę i szorty. Po zmierzeniu tego wszystkiego postanowiłam kupić jednak bluzę, szorty i koszulkę.
- Dlaczego nie weźmiesz tych spodni ? Przecież są ładne. - mama zaczęła je oglądnąć.
- Źle na mnie leżą. Możemy iść dalej ? - spytałam kiedy mama już zapłaciła.
Kobieta kiwnęła głową i zaprowadziła mnie do C&A. Tam moja mama także sobie coś wybrała. Kiedy już obeszłyśmy wszystkie sklepy, mogłyśmy iść na obiad.
- Mamo, mam ochotę na coś nie zdrowego. - uśmiechnęłam się.
- No dobrze. W końcu są to twoje urodziny, więc niech będzie.
- KFC czy Macdonald ? - spytałam.
-KFC. - mama się zaśmiała.
Kiedy zjadłyśmy na obiad, okazało się, że siedziałyśmy w centrum handlowym 4 godziny. Była więc godzina 14. Kupiłam sobie wreszcie sukienkę, szpilki i dodatki do tego wszystkiego.
- Wracamy ? Za godzinę muszę jechać na lotnisko. - oznajmiła mi mama.
- Już ? - spytałam zdziwiona.
- Tak. Przepraszam Julka, ale taka praca. Ledwo co pozwolili mi przylecieć na te parę godzin. - mama mnie przytuliła.
- Dobrze. Rozumiem... - oznajmiłam smutna.
Wróciłyśmy do domu, a tam zastałyśmy Olivię która coś gotowała.
- Co to ? - spytałam wąchając.
- Spaghetti.
- Pewnie jakbym nie była w KFC to bym chętnie zjadła, ale teraz nie mogę się nawet ruszyć. - pomasowałam się po brzuchu - A właśnie, masz. - wręczyłam jej torbę z jedzeniem.
- Jesteś wspaniała. - zaśmiała się i mnie przytuliła.
- Każdy mi to mówi.
Poszłam na kanapę i patrzyłam jak mama się pakuje. W sumie nie miała dużo rzeczy, bo nie przyleciała nawet na jeden cały dzień. Było mi z tego powodu przykro, ale cóż poradzić.
___________________________________________________________________
Nie czytałam i w ogóle, ale czuje się dziwnie..
- O której mamy po was przyjechać ? - spytał Zayn.
- Nie mam pojęcia. Mamo, o której mamy być w klubie ? - zwróciłam się do kobiety.
- O 19 pasuje żebyście tam byli. - usłyszałam jej głos z kuchni.
- O 18.30 będziemy pod wami. - Harry posłał mi uśmiech.
Kiedy już zjedliśmy, pożegnaliśmy się i chłopcy pojechali do siebie.
- To jedziemy ? - mama spojrzała na mnie.
- Tak, tylko się ubiorę. Olivia, może chcesz jechać z nami ? - zwróciłam się do przyjaciółki.
- Nie dzięki. Jak raz zostanę w domu i się trochę ponudzę to nic mi się nie stanie. - uśmiechnęła się.
Pobiegłam na górę, przebrałam się, spakowałam torebkę i już byłam gotowa. Wzięłam mamę pod ramię i mogłyśmy ruszać. Zdecydowałyśmy, że pójdziemy pieszo. Do centrum mamy nie daleko, a spacer dobrze nam zrobi.
- Możesz mi powiedzieć co jest między Olivią a Niallem ?
- Rozstali się. - spuściłam wzrok.
- To przykre. Tak dobrze do siebie pasowali.
- Wiem mamo, ale tak bywa. Miejmy nadzieję, że teraz będą dobrymi przyjaciółmi, a może kiedyś zostaną znowu parą. - uśmiechnęłam się.
- A u ciebie i Zayna ?
- U nas wszystko w jak najlepszym porządku. Jesteśmy szczęśliwi i miejmy nadzieję, że tak zostanie.
Okazało się, że już byłyśmy pod naszym celem. Przed nami stało nasze ulubione centrum handlowe. Weszłyśmy do środka, a naszym pierwszym sklepem do którego weszłyśmy był Reserved.
- Kupuj co ci się tylko podoba, ja płacę. - mama mnie przytuliła.
- Naprawdę co tylko chcę ? - zdziwiłam się.
- Naprawdę.
Ucieszona pakowałam do koszyka co mi tylko wpadło w ręce. Do przymierzalni wzięłam spodnie, koszulkę, bluzę i szorty. Po zmierzeniu tego wszystkiego postanowiłam kupić jednak bluzę, szorty i koszulkę.
- Dlaczego nie weźmiesz tych spodni ? Przecież są ładne. - mama zaczęła je oglądnąć.
- Źle na mnie leżą. Możemy iść dalej ? - spytałam kiedy mama już zapłaciła.
Kobieta kiwnęła głową i zaprowadziła mnie do C&A. Tam moja mama także sobie coś wybrała. Kiedy już obeszłyśmy wszystkie sklepy, mogłyśmy iść na obiad.
- Mamo, mam ochotę na coś nie zdrowego. - uśmiechnęłam się.
- No dobrze. W końcu są to twoje urodziny, więc niech będzie.
- KFC czy Macdonald ? - spytałam.
-KFC. - mama się zaśmiała.
Kiedy zjadłyśmy na obiad, okazało się, że siedziałyśmy w centrum handlowym 4 godziny. Była więc godzina 14. Kupiłam sobie wreszcie sukienkę, szpilki i dodatki do tego wszystkiego.
- Wracamy ? Za godzinę muszę jechać na lotnisko. - oznajmiła mi mama.
- Już ? - spytałam zdziwiona.
- Tak. Przepraszam Julka, ale taka praca. Ledwo co pozwolili mi przylecieć na te parę godzin. - mama mnie przytuliła.
- Dobrze. Rozumiem... - oznajmiłam smutna.
Wróciłyśmy do domu, a tam zastałyśmy Olivię która coś gotowała.
- Co to ? - spytałam wąchając.
- Spaghetti.
- Pewnie jakbym nie była w KFC to bym chętnie zjadła, ale teraz nie mogę się nawet ruszyć. - pomasowałam się po brzuchu - A właśnie, masz. - wręczyłam jej torbę z jedzeniem.
- Jesteś wspaniała. - zaśmiała się i mnie przytuliła.
- Każdy mi to mówi.
Poszłam na kanapę i patrzyłam jak mama się pakuje. W sumie nie miała dużo rzeczy, bo nie przyleciała nawet na jeden cały dzień. Było mi z tego powodu przykro, ale cóż poradzić.
___________________________________________________________________
Nie czytałam i w ogóle, ale czuje się dziwnie..
czwartek, 30 maja 2013
Rozdział 70.
Poszłam pod prysznic i stałam tam bardzo długo. Woda lała mi się prosto na twarz, ale tego właśnie potrzebowałam. Jutro są moje 18 urodziny. Wkroczę w dorosły świat, gdzie będę musiała radzić sobie sama. Wiem, że zawsze będę mogła liczyć na pomoc rodziny, przyjaciół, ale jednak w jakimś tam stopniu będę zdana tylko na siebie.
- Co ty tam tyle robisz ? - usłyszałam głos Olivii.
- Jak tyle ? Przecież weszłam 5 minut temu. Daj mi może trochę czasu, co ?
- Jakie pięć minut temu. Siedzisz tu już 20 minut i nie wiem czy wiesz, ale jest już 23.
- Dobra wychodzę.
Wytarłam swoje ciało ręcznikiem i spojrzałam w lustro. Dotknęłam swoich włosów, były długie i miękkie. Nikt nigdy nie powiedział mi, że jestem brzydka. Większość dziewczyn zazdrościło mi ładnej cery, włosów i tego, że nie mogłam odpędzić się od chłopaków. Ja jednak zazdrościłam im czegoś, co było dla mnie od tego wszystkiego co posiadałam ważniejsze. One w przeciwieństwie do mnie miały ojca. Pamiętam jak dziś, kiedy w szkole było przedstawienie na dzień ojca. Każde dziecko miało wręczyć swojemu tatusiowi różę i laurkę. Staliśmy w rzędzie, a kiedy nasza pani kazała nam się rozejść i dać tatom prezenty, ja zostałam na środku sama. Ocknęłam się i zauważyłam, że po moim policzku spływa łza. Julka otrząśnij się, nienawidzisz go pamiętasz ? Zostawił ciebie i twoją mamę kiedy tak bardzo go potrzebowałyście - mówiłam w myślach. Dalej zamyślona wkładałam ulubioną piżamę. Przemyłam twarz zimną wodą i wyszłam z łazienki. Za drzwiami czekała już Olivia.
- No wreszcie. - powiedziała.
Wysiliłam się na uśmiech i wyminęłam ją.
- Ej czekaj. Co ci ? - spytała łapiąc mnie za rękę.
- Nic. Zmęczona jestem po prostu.
- Chcesz o tym pogadać ?
- Nie. Myślę, że zaraz mi przejdzie.
- Dobra jak chcesz. Jak coś - wal.
Przytaknęłam i poszłam do siebie. Schowałam do szafy ubrania i udałam się do kuchni. Włączyłam telewizję i poszłam zrobić sobie płatki. Zawsze, kiedy źle się czułam, albo było mi przykro, jadłam. Zaczęłam je chrupać, kiedy do kuchni weszła gotowa już Olivia.
- Dobra, przy tobie to ja w łazience siedzę godzinę. - powiedziałam patrząc na nią.
- Mi to już nie łaska zrobić ? - przewróciła oczami.
- Nie. Masz rączki ? Masz. - wystawiłam jej język.
Kiedy już zjadłam, wsadziłam miskę do zmywarki i poszłam na kanapę. Zaczęłam skakać po wszystkich kanałach szukając czegoś sensownego i ciekawego.
- Masz już coś na swoje urodziny ? - dziewczyna usiadła koło mnie.
- Już zjadłaś ? - spojrzałam na nią zdziwiona.
- Jak widać. To masz czy nie ?
- Ale w jakim sensie ?
- W sensie ciuchów. - westchnęła.
Zawsze musiała mi wszystko dokładnie tłumaczyć.
- Nie. Znaczy jak mama przyjedzie, to w ramach urodzin, zabiera mnie na obiad i mega zakupy. - uśmiechnęłam się.
- Ty to masz fajnie. - stwierdziła Olivia.
- A bo ? - spojrzałam na nią.
- Moja mama w ramach urodzin, kazałaby mi sprzątnąć dom. - zaśmiała się.
Po godzinie oglądania jakiegoś filmu, stwierdziłam, że chce mi się spać, a oczy same mi się kleją.
- Idę spać. - ziewnęłam po raz 2904026.
- Ja jeszcze chwilę posiedzę. Wciągnął mnie ten film. - dziewczyna nawet na mnie nie spojrzała.
Wzruszyłam ramionami i poszłam na górę. Kiedy weszłam do pokoju, miałam ochotę walnąć się na łóżko i po prostu zasnąć. Tak też zrobiłam.
Na drugi dzień*
Poczułam, że ktoś mną trzęsie. Już miałam krzyknąć na Olivię, ale otworzyłam oczy i zobaczyłam nachylającą się nade mną mamę.
- Mama ? - spytałam zdziwiona.
- Przyleciałam trochę wcześniej, żeby zrobić niespodziankę mojej córeczce. Wszystkiego najlepszego !
- Dziękuję i nawet nie wiesz jak tęskniłam. - przytuliłam ją.
- Ja też.
- Gdzie Olivia ? - spytałam przecierając oczy.
- Zobacz przez okno to się dowiesz. - kobieta posłała mi ciepły uśmiech.
Podekscytowana wstałam i zrobiłam tak jak nakazała mama. Kiedy zobaczyłam co się dzieje na zewnątrz, nogi się pode mną ugięły i miałam ochotę się popłakać. Otóż w ogrodzie był wielki napis : Wszystkiego najlepszego Julka ! Napis zrobiony był róż, ułożonych w wielkie litery.
- Podoba ci się ? - usłyszałam za sobą Zayna.
- Ma jej się podobać. Stary, całą noc to robiliśmy. - powiedział Louis.
- Dziękuję wam. To jest.. To jest na prawdę piękne. - przytuliłam 6 moich przyjaciół.
- Wiedziałam, że ci się spodoba. - powiedziała Olivia dając mi całusa w policzek.
- Dobrze dzieci, chodźcie na dół, to zrobię wam śniadanie, a potem porywam Julkę na 3,4 godziny. Wy będziecie ją mieli wieczorem. A właśnie Zayn, zrobiłeś to o co cię prosiłam ? - spytała Zayna moja mama.
- O co go poprosiłaś ? - spytałam mrużąc oczy.
- Czy ty zawsze musisz wszystko wiedzieć ? - zaśmiała się.
- Mam to po tobie. - wystawiłam jej język.
_____________________________________________________________________________
Komentujcie bo ostatnio cicho strasznie.. xo
- Co ty tam tyle robisz ? - usłyszałam głos Olivii.
- Jak tyle ? Przecież weszłam 5 minut temu. Daj mi może trochę czasu, co ?
- Jakie pięć minut temu. Siedzisz tu już 20 minut i nie wiem czy wiesz, ale jest już 23.
- Dobra wychodzę.
Wytarłam swoje ciało ręcznikiem i spojrzałam w lustro. Dotknęłam swoich włosów, były długie i miękkie. Nikt nigdy nie powiedział mi, że jestem brzydka. Większość dziewczyn zazdrościło mi ładnej cery, włosów i tego, że nie mogłam odpędzić się od chłopaków. Ja jednak zazdrościłam im czegoś, co było dla mnie od tego wszystkiego co posiadałam ważniejsze. One w przeciwieństwie do mnie miały ojca. Pamiętam jak dziś, kiedy w szkole było przedstawienie na dzień ojca. Każde dziecko miało wręczyć swojemu tatusiowi różę i laurkę. Staliśmy w rzędzie, a kiedy nasza pani kazała nam się rozejść i dać tatom prezenty, ja zostałam na środku sama. Ocknęłam się i zauważyłam, że po moim policzku spływa łza. Julka otrząśnij się, nienawidzisz go pamiętasz ? Zostawił ciebie i twoją mamę kiedy tak bardzo go potrzebowałyście - mówiłam w myślach. Dalej zamyślona wkładałam ulubioną piżamę. Przemyłam twarz zimną wodą i wyszłam z łazienki. Za drzwiami czekała już Olivia.
- No wreszcie. - powiedziała.
Wysiliłam się na uśmiech i wyminęłam ją.
- Ej czekaj. Co ci ? - spytała łapiąc mnie za rękę.
- Nic. Zmęczona jestem po prostu.
- Chcesz o tym pogadać ?
- Nie. Myślę, że zaraz mi przejdzie.
- Dobra jak chcesz. Jak coś - wal.
Przytaknęłam i poszłam do siebie. Schowałam do szafy ubrania i udałam się do kuchni. Włączyłam telewizję i poszłam zrobić sobie płatki. Zawsze, kiedy źle się czułam, albo było mi przykro, jadłam. Zaczęłam je chrupać, kiedy do kuchni weszła gotowa już Olivia.
- Dobra, przy tobie to ja w łazience siedzę godzinę. - powiedziałam patrząc na nią.
- Mi to już nie łaska zrobić ? - przewróciła oczami.
- Nie. Masz rączki ? Masz. - wystawiłam jej język.
Kiedy już zjadłam, wsadziłam miskę do zmywarki i poszłam na kanapę. Zaczęłam skakać po wszystkich kanałach szukając czegoś sensownego i ciekawego.
- Masz już coś na swoje urodziny ? - dziewczyna usiadła koło mnie.
- Już zjadłaś ? - spojrzałam na nią zdziwiona.
- Jak widać. To masz czy nie ?
- Ale w jakim sensie ?
- W sensie ciuchów. - westchnęła.
Zawsze musiała mi wszystko dokładnie tłumaczyć.
- Nie. Znaczy jak mama przyjedzie, to w ramach urodzin, zabiera mnie na obiad i mega zakupy. - uśmiechnęłam się.
- Ty to masz fajnie. - stwierdziła Olivia.
- A bo ? - spojrzałam na nią.
- Moja mama w ramach urodzin, kazałaby mi sprzątnąć dom. - zaśmiała się.
Po godzinie oglądania jakiegoś filmu, stwierdziłam, że chce mi się spać, a oczy same mi się kleją.
- Idę spać. - ziewnęłam po raz 2904026.
- Ja jeszcze chwilę posiedzę. Wciągnął mnie ten film. - dziewczyna nawet na mnie nie spojrzała.
Wzruszyłam ramionami i poszłam na górę. Kiedy weszłam do pokoju, miałam ochotę walnąć się na łóżko i po prostu zasnąć. Tak też zrobiłam.
Na drugi dzień*
Poczułam, że ktoś mną trzęsie. Już miałam krzyknąć na Olivię, ale otworzyłam oczy i zobaczyłam nachylającą się nade mną mamę.
- Mama ? - spytałam zdziwiona.
- Przyleciałam trochę wcześniej, żeby zrobić niespodziankę mojej córeczce. Wszystkiego najlepszego !
- Dziękuję i nawet nie wiesz jak tęskniłam. - przytuliłam ją.
- Ja też.
- Gdzie Olivia ? - spytałam przecierając oczy.
- Zobacz przez okno to się dowiesz. - kobieta posłała mi ciepły uśmiech.
Podekscytowana wstałam i zrobiłam tak jak nakazała mama. Kiedy zobaczyłam co się dzieje na zewnątrz, nogi się pode mną ugięły i miałam ochotę się popłakać. Otóż w ogrodzie był wielki napis : Wszystkiego najlepszego Julka ! Napis zrobiony był róż, ułożonych w wielkie litery.
- Podoba ci się ? - usłyszałam za sobą Zayna.
- Ma jej się podobać. Stary, całą noc to robiliśmy. - powiedział Louis.
- Dziękuję wam. To jest.. To jest na prawdę piękne. - przytuliłam 6 moich przyjaciół.
- Wiedziałam, że ci się spodoba. - powiedziała Olivia dając mi całusa w policzek.
- Dobrze dzieci, chodźcie na dół, to zrobię wam śniadanie, a potem porywam Julkę na 3,4 godziny. Wy będziecie ją mieli wieczorem. A właśnie Zayn, zrobiłeś to o co cię prosiłam ? - spytała Zayna moja mama.
- O co go poprosiłaś ? - spytałam mrużąc oczy.
- Czy ty zawsze musisz wszystko wiedzieć ? - zaśmiała się.
- Mam to po tobie. - wystawiłam jej język.
_____________________________________________________________________________
Komentujcie bo ostatnio cicho strasznie.. xo
poniedziałek, 27 maja 2013
ROZDZIAŁ |69| ♥
Zobaczyłam, że w naszą stronę idzie Olivia. Wiedziałam, że jeżeli paparazzi ją zauważy, będzie dym. Niestety, kiedy tylko jeden z nich się odwrócił od razu ją zauważył i wywołał ' alarm'
- Cholera.. - wyszeptał Zayn dodając gazu.
Nie minęło 10 sekund, a my już znajdowaliśmy się przy otoczonej ze wszystkich stron Olivii.
- Wsiadaj ! - krzyknęłam przez szybę.
Zobaczyłam, że dziewczyna rozpycha się rękami. Nie było łatwo, ale jakoś udało się jej wsiąść.
- Żyjesz ? - odwróciłam się, kiedy chłopak ruszył.
- Jak widać. - powiedziała trochę przygnębiona.
- Pogadamy o tym u mnie, ok ? - spytałam.
Dziewczyna kiwnęła głową i resztę drogi spędziliśmy już w ciszy. Pod moim domem, pożegnałam się z Zaynem i zaprowadziłam Olivię do salonu.
- Chcesz coś do picia ? - spytałam nalewając sobie soku.
- Nic nie przełknę. Ci ludzie są okropni.. - skrzywiła się - A wiesz co jest najgorsze ? Ja nie wiem jak mam na to wszystko zareagować. Nie chcę mówić o moich prywatnych sprawach, szczególnie, że to na prawdę nie jest łatwe. - spuściła wzrok i zaczęła szlochać.
- Ej, wszystko będzie dobrze. - przytuliłam ją.
- Czasami przestaje już w to wierzyć.
- A tak w ogóle to kiedy się do mnie przeprowadzisz ? Obiecałaś. - spojrzałam na nią.
- Mogę nawet teraz. Kiedy przyjeżdża twoja mama ? Przecież jutro są twoje urodziny. - dziewczyna wytarła oczy chusteczką.
- Jutro rano. W takim razie idziemy do ciebie, pakujesz się i wracamy do mnie.
- Nie jesteś zła ?
- O co ?
- No bo.. Twoja mama przylatuje tylko na parę godzin, a potem wraca jeszcze na 2 tygodnie. Mi byłoby smutno.
- Przyzwyczaiłam się. Wiadomo, czasami jestem wściekła, że jej ciągle nie ma, ale rozumiem też, że musi zarabiać. - uśmiechnęłam się.
- Podziwiam twoją mamę. Wychowała samotnie córkę, pracuje. Naprawdę jest niesamowita.
- Wiem. To co idziemy ?
- Idziemy.
Założyłam białe converse i mogłyśmy iść. Droga zajęła nam mniej niż 10 minut.
- Jestem ! -krzyknęła Olivia ściągając buty.
- O, cześć Julka. Zjecie coś ? - spytała mama dziewczyny.
- A co jest ?
- Naleśniki. - kobieta się uśmiechnęła.
- Naleśniki to ja zawsze i wszędzie. - zaśmiałam się.
- Mamo, ja dzisiaj się przeprowadzam na 2 tygodnie do Julki, mówiłam ci.
- Tak mówiłaś. W sumie to dobrze, bo we dwójkę to jakoś raźniej będzie. To idź się spakować, a ja wam nałożę.
- Jasne.
Poszłyśmy do dziewczyny pokoju i zaczęłyśmy ładować do torby rzeczy Olivii. Kiedy już wszystko było gotowe, mogłyśmy wreszcie iść na te wyśmienite naleśniki mamy Olivii.
- Ja poproszę dwa. - oznajmiłam siadając przy stole.
- A ja jeden. Nie jestem zbyt głodna. - powiedziała Olivia.
Kiedy zjadłyśmy posiłek, mogłyśmy wracać do mnie.
- To pa mamo. - Olivia pocałowała mamę w policzek.
Tak jak poprzednio, droga nie zajęła nam dużo czasu. Zanim się obejrzałyśmy, już byłyśmy w moim domu.
- Dobra, ja idę się wykąpać. Rozgość się, w końcu będziesz tu mieszkać nie ? Przy okazji mi posprzątasz. - wystawiłam dziewczynie język.
- możesz sobie pomarzyć. - dziewczyna rzuciła we mnie poduszką.
__________________________________________________________________________
wiem, że krótki, ale nie mam ostatnio na nic czasu. Następny bd najpewniej we Środę albo Czwartek.
- Cholera.. - wyszeptał Zayn dodając gazu.
Nie minęło 10 sekund, a my już znajdowaliśmy się przy otoczonej ze wszystkich stron Olivii.
- Wsiadaj ! - krzyknęłam przez szybę.
Zobaczyłam, że dziewczyna rozpycha się rękami. Nie było łatwo, ale jakoś udało się jej wsiąść.
- Żyjesz ? - odwróciłam się, kiedy chłopak ruszył.
- Jak widać. - powiedziała trochę przygnębiona.
- Pogadamy o tym u mnie, ok ? - spytałam.
Dziewczyna kiwnęła głową i resztę drogi spędziliśmy już w ciszy. Pod moim domem, pożegnałam się z Zaynem i zaprowadziłam Olivię do salonu.
- Chcesz coś do picia ? - spytałam nalewając sobie soku.
- Nic nie przełknę. Ci ludzie są okropni.. - skrzywiła się - A wiesz co jest najgorsze ? Ja nie wiem jak mam na to wszystko zareagować. Nie chcę mówić o moich prywatnych sprawach, szczególnie, że to na prawdę nie jest łatwe. - spuściła wzrok i zaczęła szlochać.
- Ej, wszystko będzie dobrze. - przytuliłam ją.
- Czasami przestaje już w to wierzyć.
- A tak w ogóle to kiedy się do mnie przeprowadzisz ? Obiecałaś. - spojrzałam na nią.
- Mogę nawet teraz. Kiedy przyjeżdża twoja mama ? Przecież jutro są twoje urodziny. - dziewczyna wytarła oczy chusteczką.
- Jutro rano. W takim razie idziemy do ciebie, pakujesz się i wracamy do mnie.
- Nie jesteś zła ?
- O co ?
- No bo.. Twoja mama przylatuje tylko na parę godzin, a potem wraca jeszcze na 2 tygodnie. Mi byłoby smutno.
- Przyzwyczaiłam się. Wiadomo, czasami jestem wściekła, że jej ciągle nie ma, ale rozumiem też, że musi zarabiać. - uśmiechnęłam się.
- Podziwiam twoją mamę. Wychowała samotnie córkę, pracuje. Naprawdę jest niesamowita.
- Wiem. To co idziemy ?
- Idziemy.
Założyłam białe converse i mogłyśmy iść. Droga zajęła nam mniej niż 10 minut.
- Jestem ! -krzyknęła Olivia ściągając buty.
- O, cześć Julka. Zjecie coś ? - spytała mama dziewczyny.
- A co jest ?
- Naleśniki. - kobieta się uśmiechnęła.
- Naleśniki to ja zawsze i wszędzie. - zaśmiałam się.
- Mamo, ja dzisiaj się przeprowadzam na 2 tygodnie do Julki, mówiłam ci.
- Tak mówiłaś. W sumie to dobrze, bo we dwójkę to jakoś raźniej będzie. To idź się spakować, a ja wam nałożę.
- Jasne.
Poszłyśmy do dziewczyny pokoju i zaczęłyśmy ładować do torby rzeczy Olivii. Kiedy już wszystko było gotowe, mogłyśmy wreszcie iść na te wyśmienite naleśniki mamy Olivii.
- Ja poproszę dwa. - oznajmiłam siadając przy stole.
- A ja jeden. Nie jestem zbyt głodna. - powiedziała Olivia.
Kiedy zjadłyśmy posiłek, mogłyśmy wracać do mnie.
- To pa mamo. - Olivia pocałowała mamę w policzek.
Tak jak poprzednio, droga nie zajęła nam dużo czasu. Zanim się obejrzałyśmy, już byłyśmy w moim domu.
- Dobra, ja idę się wykąpać. Rozgość się, w końcu będziesz tu mieszkać nie ? Przy okazji mi posprzątasz. - wystawiłam dziewczynie język.
- możesz sobie pomarzyć. - dziewczyna rzuciła we mnie poduszką.
__________________________________________________________________________
wiem, że krótki, ale nie mam ostatnio na nic czasu. Następny bd najpewniej we Środę albo Czwartek.
sobota, 25 maja 2013
Rozdział 68.
- Z perspektywy Olivii-
Wybiegłam z domu. Szybko minęłam ogród i już znalazłam się na chodniku. Biegłam, a z oczu lały mi się łzy. Mijałam kolejne domy, ale nie przestawałam biec. Moim celem było jedno, bardzo bliskie mi miejsce. Było odosobnione - z dala od ludzi i problemów. Wiedziałam, że od kłopotów nie da się uciec. Mimo to, chciałam chodź na chwilę.. Chodź na chwilę zapomnieć. Wreszcie wbiegłam w jakąś małą alejkę.. Dobrze wiedziałam gdzie jestem. Stanęłam. Rozglądnęłam się dookoła. Cisza, spokój las i zero ludzi. O to mi właśnie chodziło. Usiadłam na jakiejś prawie rozwalonej całkiem ławce i zaczęłam szlochać. Otóż znalazłam się w miejscu moim i Nialla. Zawsze przychodziliśmy tutaj wieczorami. Nie ważne czy padało czy było słonecznie. Powoli analizowałam wszystko, co było związane z tym miejscem. Na przykład, pod tym małym drzewem siedziałam z blondynem na kocu. Płacz wzmagał się coraz bardziej. Podciągnęłam nogi i położyłam je na ławce. Głowę schowałam pomiędzy kolana i czekałam. Nie wiem na co, ani na kogo, ale czekałam. Po chwili poczułam, że ławka się ugina. Spojrzałam a koło mnie siedział Niall w kapturze.
- Jak śmiesz tu przychodzić. Przecież to miejsce, to była jedna wielka strata czasu.
Chciałam wstać, ale blondyn złapał mnie za nadgarstek i pociągnął tak, że z powrotem wylądowałam na ławce.
- Nie mów tak. To co się tutaj wydarzyło, zawsze zostanie w moim sercu. Każde miejsce, będzie mi przypominało chodź cząstkę ciebie.
- Jesteś beznadziejny. Dlaczego mi to mówisz ? Z litości ? Dzięki, obejdzie się bez niej. - syknęłam.
- Przestań się tak zachowywać. Chciałem pogadać. - zdjął kaptur.
- O czym ? O tym, jak ci przykro ? Nie przejmuj się, mi też.
- Owszem. Jest mi przykro. Chciałem, żebyś jednak wiedziała, że... - zaczął.
- Jasne. Zawsze mogę na Ciebie liczyć i jesteś moim przyjacielem, tak ? To chciałeś powiedzieć ?
- Właściwie to tak. Nie gniewaj się. Ja po prostu, nie chcę żeby tak to się skończyło. Jesteś, byłaś i będziesz dla mnie mega ważna. Czy będziesz moją dziewczyną czy nie. Proszę, spróbujmy chociaż zostać przyjaciółmi. Nie musimy się od razu nienawidzić.
- To nie jest dla mnie łatwe Niall.
- Dla mnie też nie, ale chcę. Chcę spróbować. - uśmiechnął się do mnie.
- Dobra, niech ci będzie. - spuściłam wzrok i wlepiłam go w ziemię.
Miałam burzę w głowie. Zgodziłam się, ale co innego miałam zrobić ? Powiedzieć, że nie chcę go znać ? To byłaby nie prawda. Przecież w jakimś tam stopniu go kocham, prawda ?
- O czym myślisz ? - spytał po chwili.
- O niczym. Muszę już iść, pa Niall. - wstałam i chciałam już ruszyć, ale chłopak mnie zatrzymał.
- Czekaj. Przyjacielski uścisk ? - wystawił w moim kierunku ręce.
Przytaknęłam i już byłam w objęciach chłopaka. Chciałam, żeby ta chwila się zatrzymała. Znowu czułam te jego perfumy i czułam się przy nim bezpieczna. Jednak musiałam to skończyć. To nie mogło dłużej trwać. Spojrzałam w jego niebieskie oczy i udałam się w stronę powrotną.
- Z perspektywy Julki-
Siedziałam teraz między Louisem a Harrym i słuchałam tych ich krzyków. Coś w stylu ' Ja wygrałem', ' Debil jesteś to wygrałeś' i tak dalej. Wreszcie nie wytrzymałam.
- Możecie się do jasnej cholery zamknąć !? - wrzasnęłam wstając miejsca.
Tamci śmiejąc się pod nosem patrzyli na siebie potem na mnie.
- O co ci Julcia chodzi ? Okres masz czy jak ? - powiedział Louis a potem wybuchł śmiechem.
- Może i mam, ale wy faceci nie jesteście w stanie tego zrozumieć. I ostrzegam chcę mieć spokój !
Usłyszałam, jak po schodach schodził Zayn. Spojrzał na nas i podszedł mówiąc :
- Co się stało ? - objął mnie od tyłu.
- Twoja dziewczyna ma okres. - powiedział Louis całkiem poważnie.
- Współczuję stary. - Harry wstał i poklepał go po ramieniu.
Ten wstrzymując śmiech spojrzał na mnie.
- Yhh ! - westchnęłam w złości i poszłam na górę.
Weszłam do jego pokoju i położyłam się na łóżku. Po chwili chłopak do mnie przyszedł i położył się koło mnie.
- Jak się czujesz ? - spytał przytulając mnie od tyłu.
- Źle. Zaraz chyba pójdę do domu i się położę. - odwróciłam się w jego stronę.
- Ok, to ja cię odprowadzę a potem skoczę z chłopakami na kręgle o ile ci to nie przeszkadza. - uśmiechnął się.
- Nie no, ok. Rozmawiałeś z nim ?
- Tak. Poszedł do niej i ma z nią porozmawiać. Co z tego wyjdzie to nie wiem.
Chwilę jeszcze porozmawialiśmy, ale czułam się już wręcz fatalnie więc postanowiliśmy już iść. Wzięłam swoje rzeczy i wyszliśmy z domu chłopców. Tam czekała na nas nie miła niespodzianka.
Przed bramą stała spora grupka ludzi z aparatami.
- Musimy jechać samochodem. Inaczej nie przejdziemy. - chłopak spojrzał na mnie.
Kiwnęłam głową zgadzając się.
- Dobra to ja idę po kluczyki a ty tu czekaj.
Po pary sekundach Zayn był z powrotem. Wsiadłam do jego samochody i wyjechaliśmy. Paparazzi od razu zaczęli walić pięściami w szybę z pytaniami typu : To prawda, że Niall I Olivia rozstali się ? Jaka była tego przyczyna ? Czyżby zdrada ?
Czułam, że moja złość rośnie z każdą sekundą. Miałam ochotę wyjść i nakrzyczeć tym ludziom prosto w twarz co o tym myślę. Jednak ręka Zayna spoczywająca na mojej dała mi opanowanie. Wiem, że oni tak zarabiają na życie, ale przecież są jakieś granice. Po chwili zobaczyłam...
______________________________________________________________________________
Jak będą błędy to przepraszam, ale nie czytałam nawet. Umieram = ból brzucha
Wybiegłam z domu. Szybko minęłam ogród i już znalazłam się na chodniku. Biegłam, a z oczu lały mi się łzy. Mijałam kolejne domy, ale nie przestawałam biec. Moim celem było jedno, bardzo bliskie mi miejsce. Było odosobnione - z dala od ludzi i problemów. Wiedziałam, że od kłopotów nie da się uciec. Mimo to, chciałam chodź na chwilę.. Chodź na chwilę zapomnieć. Wreszcie wbiegłam w jakąś małą alejkę.. Dobrze wiedziałam gdzie jestem. Stanęłam. Rozglądnęłam się dookoła. Cisza, spokój las i zero ludzi. O to mi właśnie chodziło. Usiadłam na jakiejś prawie rozwalonej całkiem ławce i zaczęłam szlochać. Otóż znalazłam się w miejscu moim i Nialla. Zawsze przychodziliśmy tutaj wieczorami. Nie ważne czy padało czy było słonecznie. Powoli analizowałam wszystko, co było związane z tym miejscem. Na przykład, pod tym małym drzewem siedziałam z blondynem na kocu. Płacz wzmagał się coraz bardziej. Podciągnęłam nogi i położyłam je na ławce. Głowę schowałam pomiędzy kolana i czekałam. Nie wiem na co, ani na kogo, ale czekałam. Po chwili poczułam, że ławka się ugina. Spojrzałam a koło mnie siedział Niall w kapturze.
- Jak śmiesz tu przychodzić. Przecież to miejsce, to była jedna wielka strata czasu.
Chciałam wstać, ale blondyn złapał mnie za nadgarstek i pociągnął tak, że z powrotem wylądowałam na ławce.
- Nie mów tak. To co się tutaj wydarzyło, zawsze zostanie w moim sercu. Każde miejsce, będzie mi przypominało chodź cząstkę ciebie.
- Jesteś beznadziejny. Dlaczego mi to mówisz ? Z litości ? Dzięki, obejdzie się bez niej. - syknęłam.
- Przestań się tak zachowywać. Chciałem pogadać. - zdjął kaptur.
- O czym ? O tym, jak ci przykro ? Nie przejmuj się, mi też.
- Owszem. Jest mi przykro. Chciałem, żebyś jednak wiedziała, że... - zaczął.
- Jasne. Zawsze mogę na Ciebie liczyć i jesteś moim przyjacielem, tak ? To chciałeś powiedzieć ?
- Właściwie to tak. Nie gniewaj się. Ja po prostu, nie chcę żeby tak to się skończyło. Jesteś, byłaś i będziesz dla mnie mega ważna. Czy będziesz moją dziewczyną czy nie. Proszę, spróbujmy chociaż zostać przyjaciółmi. Nie musimy się od razu nienawidzić.
- To nie jest dla mnie łatwe Niall.
- Dla mnie też nie, ale chcę. Chcę spróbować. - uśmiechnął się do mnie.
- Dobra, niech ci będzie. - spuściłam wzrok i wlepiłam go w ziemię.
Miałam burzę w głowie. Zgodziłam się, ale co innego miałam zrobić ? Powiedzieć, że nie chcę go znać ? To byłaby nie prawda. Przecież w jakimś tam stopniu go kocham, prawda ?
- O czym myślisz ? - spytał po chwili.
- O niczym. Muszę już iść, pa Niall. - wstałam i chciałam już ruszyć, ale chłopak mnie zatrzymał.
- Czekaj. Przyjacielski uścisk ? - wystawił w moim kierunku ręce.
Przytaknęłam i już byłam w objęciach chłopaka. Chciałam, żeby ta chwila się zatrzymała. Znowu czułam te jego perfumy i czułam się przy nim bezpieczna. Jednak musiałam to skończyć. To nie mogło dłużej trwać. Spojrzałam w jego niebieskie oczy i udałam się w stronę powrotną.
- Z perspektywy Julki-
Siedziałam teraz między Louisem a Harrym i słuchałam tych ich krzyków. Coś w stylu ' Ja wygrałem', ' Debil jesteś to wygrałeś' i tak dalej. Wreszcie nie wytrzymałam.
- Możecie się do jasnej cholery zamknąć !? - wrzasnęłam wstając miejsca.
Tamci śmiejąc się pod nosem patrzyli na siebie potem na mnie.
- O co ci Julcia chodzi ? Okres masz czy jak ? - powiedział Louis a potem wybuchł śmiechem.
- Może i mam, ale wy faceci nie jesteście w stanie tego zrozumieć. I ostrzegam chcę mieć spokój !
Usłyszałam, jak po schodach schodził Zayn. Spojrzał na nas i podszedł mówiąc :
- Co się stało ? - objął mnie od tyłu.
- Twoja dziewczyna ma okres. - powiedział Louis całkiem poważnie.
- Współczuję stary. - Harry wstał i poklepał go po ramieniu.
Ten wstrzymując śmiech spojrzał na mnie.
- Yhh ! - westchnęłam w złości i poszłam na górę.
Weszłam do jego pokoju i położyłam się na łóżku. Po chwili chłopak do mnie przyszedł i położył się koło mnie.
- Jak się czujesz ? - spytał przytulając mnie od tyłu.
- Źle. Zaraz chyba pójdę do domu i się położę. - odwróciłam się w jego stronę.
- Ok, to ja cię odprowadzę a potem skoczę z chłopakami na kręgle o ile ci to nie przeszkadza. - uśmiechnął się.
- Nie no, ok. Rozmawiałeś z nim ?
- Tak. Poszedł do niej i ma z nią porozmawiać. Co z tego wyjdzie to nie wiem.
Chwilę jeszcze porozmawialiśmy, ale czułam się już wręcz fatalnie więc postanowiliśmy już iść. Wzięłam swoje rzeczy i wyszliśmy z domu chłopców. Tam czekała na nas nie miła niespodzianka.
Przed bramą stała spora grupka ludzi z aparatami.
- Musimy jechać samochodem. Inaczej nie przejdziemy. - chłopak spojrzał na mnie.
Kiwnęłam głową zgadzając się.
- Dobra to ja idę po kluczyki a ty tu czekaj.
Po pary sekundach Zayn był z powrotem. Wsiadłam do jego samochody i wyjechaliśmy. Paparazzi od razu zaczęli walić pięściami w szybę z pytaniami typu : To prawda, że Niall I Olivia rozstali się ? Jaka była tego przyczyna ? Czyżby zdrada ?
Czułam, że moja złość rośnie z każdą sekundą. Miałam ochotę wyjść i nakrzyczeć tym ludziom prosto w twarz co o tym myślę. Jednak ręka Zayna spoczywająca na mojej dała mi opanowanie. Wiem, że oni tak zarabiają na życie, ale przecież są jakieś granice. Po chwili zobaczyłam...
______________________________________________________________________________
Jak będą błędy to przepraszam, ale nie czytałam nawet. Umieram = ból brzucha
piątek, 24 maja 2013
Rozdział 67.
- Z perspektywy Olivii-
Patrzyłam jeszcze na sylwetkę chłopaka. Miałam łzy w oczach, które z każdą chwilą pchały mi się do oczy coraz bardziej. Wreszcie nie wytrzymałam i po prostu wybuchłam płaczem. Rozłożyłam się na łóżku i ścisnęłam z całej siły kołdrę.
- Co się stało ?
Do pokoju wbiegła wystraszona mama. Złapała mnie za rękę i podciągnęła tak, aby mogła zobaczyć moje oczy.
- Rozstaliśmy się. Po prostu postanowiliśmy, że damy sobie spokój na jakiś czas. Co ja takiego w sobie mam, że odpycham ludzi ? Jestem aż taka beznadziejna ? - płakałam na jej ramieniu.
- Nie mów tak. Wcale nie jesteś beznadziejna, tylko po prostu czasami tak bywa. Może tak miało być ? A może to tylko przejściowe. - głaskała mnie po głowie.
- Zostawisz mnie teraz samą ?
Mama przytaknęła i wyszła z pokoju zamykając za sobą drzwi. Spojrzałam na ekran telefonu, 3 nieodebrane połączenia. Rzuciłam nim o ścianę i skuliłam się. Nie wiedziałam co miałam robić. Kocham go, kochałam i będę kochać. To nie tak miało być, mieliśmy żyć szczęśliwie do końca życia. Zerwałam się wzięłam na szczęście cały telefon, sweter i wybiegłam z domu.
- Z perspektywy Julki-
Szłam właśnie z Zaynem chodnikiem. Trzymałam jego rękę uśmiechnięta. Nie wiedziałam jeszcze co się wydarzyło i nie miałam o niczym pojęcia.
- Gdzie idziemy najpierw ? - spytałam wkraczając do centrum handlowego.
- Nie wiem. Ja tam się nie znam na sklepach. - chłopak wzruszył ramionami.
- Jasne. I ja niby mam uwierzyć w te twoją bajkę ? - zaśmiałam się.
- Jaką bajkę ? No ja serio się nie znam. Ty prowadź.
Przewróciłam oczami i pociągnęłam chłopaka w stronę H&M. Lubię ten sklep. Tam przejrzałam wszystkie wieszaki, ale nie mogłam nic dla siebie wybrać.
- Masz coś ? - zobaczyłam za sobą Zayna.
- Nic. Kompletnie nic, a ty ?
Chłopak kiwnął głową i pociągnął mnie w stronę przymierzalni.
- Poczekaj chwilę. - pokazał gestem palca.
Kiwnęłam głową i czekając usłyszałam dźwięk komórki. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że przyszedł mi sms. Odblokowałam telefon i zaczęłam czytać :
'Rozstaliśmy się. Tak po prostu daliśmy sobie czas. Dlaczego ? Nie wiem.. Moje życie straciło sens.
Czytając byłam przerażona coraz bardziej. Oczywiście nadawcą była Olivia. Zaczęłam energicznie walić w drzwi przymierzalni.
- Co jest ? - wyszedł zdezorientowany chłopak.
- Olivia i Niall zerwali. - powiedziałam całkiem poważna. - No po prostu. Postanowili dać sobie trochę czasu. Mówiłam, że coś się stanie. Mówiłam. - ściskałam w pięści komórkę.
- Sam jestem w szoku. Dobra ja idę zapłacić i wracamy. - chłopak ruszył w stronę kasy.
Wyszłam ze sklepu i czekałam na Zayna. Kiedy wreszcie się zjawił, prawie biegnąc udaliśmy się na parking. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę domu chłopaków. Jechaliśmy dość szybko, ale nie przeszkadzało mi to. Wiedziałam, że Zayn doskonale prowadzi, więc byłam całkiem spokojna. Jechaliśmy jakieś 20 minut, po czym stanęliśmy na podjeździe.
- Z perspektywy Zayna-
- Pogadam z nim. - powiedziała Julka chcąc otworzyć drzwi.
Złapałem ją za rękę.
- Nie, lepiej będzie jak ja to zrobię. Znam go dłużej i wiem jak z nim rozmawiać. On jest naprawdę wrażliwy. Trzeba umieć do niego podejść. - uśmiechnąłem się lekko.
- No dobra. Ruszaj. - dziewczyna westchnęła.
Tak jak powiedziała tak zrobiłem. Przekroczyłem próg domu. W środku zobaczyłem grającego Hazzę z Lou na PS3. Kiedy mnie zobaczyli, lekko się skrzywili.
- Co z nim ? - spytałem rzucając kurtkę na na kanapę.
- A jak myślisz ? Siedzi w pokoju i nikomu nie otwiera.
- Pójdę z nim pogadać.
Wbiegłem na schody. Zatrzymałem się przed drzwiami sypialni blondyna. Nie, nie zawahałem się, ale za bardzo nie wiedziałem o czym mam z nim rozmawiać. Co mam mu powiedzieć. Mimo to, zapukałem.
- Czego ? - usłyszałem.
- Mogę wejść ? - spytałem nie pewnie.
- Jak musisz.
Niall przekręcił klucz i położył się na łóżku.
- Jak się czujesz ? - spojrzałem na niego.
- Jak myślisz. Jak mam się czuć, kiedy pół godziny temu zerwałem z dziewczyną ! No jak ?
- Dobra, hamuj. Wiem, że jesteś zły i obrażony na cały świat, ale to przecież... Przecież możecie być przyjaciółmi ! - złapałem go za ramię.
- Przyjaciółmi. Nie wiem, czy potrafię być dobrym przyjacielem. Sam przyczyniłem się do rozstania. Chciałbym, żeby wiedziała, że zawsze może na mnie liczyć. - blondyn schował twarz w dłoniach.
- Dlaczego jej tego nie powiesz ?
- Bo teraz nie chce mnie znać. Dlatego.
- Może warto spróbować ? Szkoda, żeby tak się to skończyło.
- Dobra, pójdę do niej potem. Dzięki..
Uśmiechnąłem się i wyszedłem z pokoju.
___________________________________________________________________________
Jak będą jakieś błędy czy coś to sorki, ale pisałam go prawie nieprzytomna xd. W przyszłym tygodniu NIE WIEM kiedy będzie rozdział bo mam 4 sprawdziany i kartkówki :/ Więc jak nie będzie długo rozdziału to przepraszam ;x
Patrzyłam jeszcze na sylwetkę chłopaka. Miałam łzy w oczach, które z każdą chwilą pchały mi się do oczy coraz bardziej. Wreszcie nie wytrzymałam i po prostu wybuchłam płaczem. Rozłożyłam się na łóżku i ścisnęłam z całej siły kołdrę.
- Co się stało ?
Do pokoju wbiegła wystraszona mama. Złapała mnie za rękę i podciągnęła tak, aby mogła zobaczyć moje oczy.
- Rozstaliśmy się. Po prostu postanowiliśmy, że damy sobie spokój na jakiś czas. Co ja takiego w sobie mam, że odpycham ludzi ? Jestem aż taka beznadziejna ? - płakałam na jej ramieniu.
- Nie mów tak. Wcale nie jesteś beznadziejna, tylko po prostu czasami tak bywa. Może tak miało być ? A może to tylko przejściowe. - głaskała mnie po głowie.
- Zostawisz mnie teraz samą ?
Mama przytaknęła i wyszła z pokoju zamykając za sobą drzwi. Spojrzałam na ekran telefonu, 3 nieodebrane połączenia. Rzuciłam nim o ścianę i skuliłam się. Nie wiedziałam co miałam robić. Kocham go, kochałam i będę kochać. To nie tak miało być, mieliśmy żyć szczęśliwie do końca życia. Zerwałam się wzięłam na szczęście cały telefon, sweter i wybiegłam z domu.
- Z perspektywy Julki-
Szłam właśnie z Zaynem chodnikiem. Trzymałam jego rękę uśmiechnięta. Nie wiedziałam jeszcze co się wydarzyło i nie miałam o niczym pojęcia.
- Gdzie idziemy najpierw ? - spytałam wkraczając do centrum handlowego.
- Nie wiem. Ja tam się nie znam na sklepach. - chłopak wzruszył ramionami.
- Jasne. I ja niby mam uwierzyć w te twoją bajkę ? - zaśmiałam się.
- Jaką bajkę ? No ja serio się nie znam. Ty prowadź.
Przewróciłam oczami i pociągnęłam chłopaka w stronę H&M. Lubię ten sklep. Tam przejrzałam wszystkie wieszaki, ale nie mogłam nic dla siebie wybrać.
- Masz coś ? - zobaczyłam za sobą Zayna.
- Nic. Kompletnie nic, a ty ?
Chłopak kiwnął głową i pociągnął mnie w stronę przymierzalni.
- Poczekaj chwilę. - pokazał gestem palca.
Kiwnęłam głową i czekając usłyszałam dźwięk komórki. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że przyszedł mi sms. Odblokowałam telefon i zaczęłam czytać :
'Rozstaliśmy się. Tak po prostu daliśmy sobie czas. Dlaczego ? Nie wiem.. Moje życie straciło sens.
Czytając byłam przerażona coraz bardziej. Oczywiście nadawcą była Olivia. Zaczęłam energicznie walić w drzwi przymierzalni.
- Co jest ? - wyszedł zdezorientowany chłopak.
- Olivia i Niall zerwali. - powiedziałam całkiem poważna. - No po prostu. Postanowili dać sobie trochę czasu. Mówiłam, że coś się stanie. Mówiłam. - ściskałam w pięści komórkę.
- Sam jestem w szoku. Dobra ja idę zapłacić i wracamy. - chłopak ruszył w stronę kasy.
Wyszłam ze sklepu i czekałam na Zayna. Kiedy wreszcie się zjawił, prawie biegnąc udaliśmy się na parking. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę domu chłopaków. Jechaliśmy dość szybko, ale nie przeszkadzało mi to. Wiedziałam, że Zayn doskonale prowadzi, więc byłam całkiem spokojna. Jechaliśmy jakieś 20 minut, po czym stanęliśmy na podjeździe.
- Z perspektywy Zayna-
- Pogadam z nim. - powiedziała Julka chcąc otworzyć drzwi.
Złapałem ją za rękę.
- Nie, lepiej będzie jak ja to zrobię. Znam go dłużej i wiem jak z nim rozmawiać. On jest naprawdę wrażliwy. Trzeba umieć do niego podejść. - uśmiechnąłem się lekko.
- No dobra. Ruszaj. - dziewczyna westchnęła.
Tak jak powiedziała tak zrobiłem. Przekroczyłem próg domu. W środku zobaczyłem grającego Hazzę z Lou na PS3. Kiedy mnie zobaczyli, lekko się skrzywili.
- Co z nim ? - spytałem rzucając kurtkę na na kanapę.
- A jak myślisz ? Siedzi w pokoju i nikomu nie otwiera.
- Pójdę z nim pogadać.
Wbiegłem na schody. Zatrzymałem się przed drzwiami sypialni blondyna. Nie, nie zawahałem się, ale za bardzo nie wiedziałem o czym mam z nim rozmawiać. Co mam mu powiedzieć. Mimo to, zapukałem.
- Czego ? - usłyszałem.
- Mogę wejść ? - spytałem nie pewnie.
- Jak musisz.
Niall przekręcił klucz i położył się na łóżku.
- Jak się czujesz ? - spojrzałem na niego.
- Jak myślisz. Jak mam się czuć, kiedy pół godziny temu zerwałem z dziewczyną ! No jak ?
- Dobra, hamuj. Wiem, że jesteś zły i obrażony na cały świat, ale to przecież... Przecież możecie być przyjaciółmi ! - złapałem go za ramię.
- Przyjaciółmi. Nie wiem, czy potrafię być dobrym przyjacielem. Sam przyczyniłem się do rozstania. Chciałbym, żeby wiedziała, że zawsze może na mnie liczyć. - blondyn schował twarz w dłoniach.
- Dlaczego jej tego nie powiesz ?
- Bo teraz nie chce mnie znać. Dlatego.
- Może warto spróbować ? Szkoda, żeby tak się to skończyło.
- Dobra, pójdę do niej potem. Dzięki..
Uśmiechnąłem się i wyszedłem z pokoju.
___________________________________________________________________________
Jak będą jakieś błędy czy coś to sorki, ale pisałam go prawie nieprzytomna xd. W przyszłym tygodniu NIE WIEM kiedy będzie rozdział bo mam 4 sprawdziany i kartkówki :/ Więc jak nie będzie długo rozdziału to przepraszam ;x
poniedziałek, 20 maja 2013
Rozdział 66.
- Z perspektywy Olivii-
Obudziłam się. Odwróciłam się, a koło mnie zobaczyłam dalej śpiącą Julkę. Nie chciałam jej obudzić, więc po cichu wstałam. Udałam się do łazienki i tam zrobiłam to co zawsze. Przeglądnęłam się w lustrze i mogłam powiedzieć, że byłam gotowa. Znowu znalazłam się w sypialni dziewczyny, ale tym razem już nie spała.
- Wstałaś ? - spytała przecierając oczy.
- Jak widać. - burknęłam.
- Co z tobą ?
- Nic. Sorki, ale ja się już zbieram. - powiedziałam pakując do torby moje rzeczy.
- Jak to się zbierasz ? Przecież jest dopiero 10 rano, zostań jeszcze. - prosiła mnie przyjaciółka.
- Nie chcę. To znaczy nie mogę. Nie jestem w stanie jeszcze z nim normalnie rozmawiać. - rzuciłam wychodząc z pokoju.
Usłyszałam za sobą jeszcze słowa dziewczyny, ale nie zawróciłam. Oprócz mnie i Julki wszyscy jeszcze spali. W sumie to dobrze, bo nie chciałam się z nikim spotkać. Szczególnie z Niallem. Może się wydawać, że wkurzam się o banalne rzeczy. Niestety, dla mnie to nie był banał. Zdziwiło mnie, jak on się do mnie odezwał. Przecież nigdy taki nie był, nigdy. Ostatnio coś się między nami dzieje, ale to nie jest nic dobrego. Wyszłam na chodnik i ruszyłam w stronę mojego domu. Droga zajęła mi 5 minut i już byłam w środku. Kiedy przekroczyłam próg, zobaczyłam zdziwioną minę mojej mamy.
- Co tu robisz ? - spytała patrząc na mnie.
- Fajne przywitanie. - powiedziałam ściągając buty.
- Myślałam, że wrócisz dopiero na obiad.
- Na obiad ? Jaki obiad ! Zawsze muszę gotować sobie sama, bo ty jesteś w tej piepszonej pracy ! - krzyczałam.
- O co ci chodzi ? Co się stało ? - pytała spokojnie mama.
- Nic się nie dzieje. Poza tym, że mój związek się wali, to jest wszystko w porządku. Przepraszam, że tak naskoczyłam, ale nie radzę sobie z emocjami... - usiadłam na schodach i schowałam głowę w dłoniach.
- Dlaczego uważasz, że się wali ? Pokłóciliście się ? - dopytywała kobieta.
- Tak. Ale to nawet nie oto chodzi. Czuję, że od pewnego czasu mnie ignoruje. To nie jest ten sam Niall mamo.
- Wszystko się jeszcze ułoży, naprawdę. Muszę zaraz wyjść do pracy, ale na pewno będę na obiedzie. - zaśmiała się.
Przytaknęłam i udałam się do swojego pokoju. Rzuciłam torbę w kąt i postanowiłam trochę go ogarnąć. Wszędzie były porozrzucane ciuchy. Tak jak postanowiłam, tak zaczęłam robić. Po godzinie pokój można powiedzieć, że lśnił.
- Z perspektywy Juli-
Nie wiedziałam co się z nią stało. Widać, że coś się wydarzyło kiedy spałam, bo normalnie się tak nie zachowywała. Postanowiłam się czegoś dowiedzieć od Zayna. W tym celu wymknęłam się po cichu z pokoju. Zapukałam pod drzwiami sypialni mojej mamy i usłyszałam ciche - proszę.
- Cześć. - powiedziałam zamykając za sobą drzwi.
- O hej. Wskakuj. - powiedział odchylając kołdrę.
- Co się stało ? - spytałam przytulona już do chłopaka.
- A, chodzi ci o Olivię i Nialla ?
Przytaknęłam.
- Pokłócili się i tyle. Nie ma go już chyba, bo usłyszałem rano trzask drzwiami.
- Nie to nie był on. Olivia wstała, zabrała swoje rzeczy i bez słowa wyszła.
- Nie wiem co się z nimi ostatnio dzieje... - powiedział chłopak patrząc w sufit.
- Chciałabym im jakoś pomóc.
- Na razie jedyne co możemy zrobić to dać im spokój. Muszą sobie wszystko przemyśleć i poukładać. A my lepiej się zbierajmy. W końcu musimy sobie coś kupić na te twoje urodziny.
I takim sposobem musiałam jednak wstać. Udałam się do łazienki i wzięłam prysznic. Potem zrobiłam to co robię codziennie i mogliśmy iść.
- Z perspektywy Olivii-
Rozłożyłam się na łóżku i patrzyłam tępo w sufit. Coś w moim życiu się psuło, coś było nie tak. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Powiedziałam krótko - proszę, ale dalej nie odwróciłam wzroku.
- Cześć. Mogę ?
Zobaczyłam smutną minę blondyna.
- Wchodź.
Wstałam i śledziłam wzrokiem sylwetkę chłopaka, który siadał na krześle na przeciwko mnie.
- Co się z nami dzieje ? - spytałam.
- Nie wiem.
- Najłatwiej powiedzieć nie wiem. Nie jest mi z tym dobrze, że ciągle się kłócimy, a ty mnie olewasz.
- Ja cie nie olewam. Dlaczego tak sądzisz ? Po prostu ostatnio jestem jakiś inny... - spuścił wzrok.
- Zmieniłeś się Niall.
- Ty też. Może najwyższy czas, żeby... żebyśmy dali sobie trochę czasu. - powiedział, jakby bał się mojej reakcji.
- O czym ty do mnie mówisz ? Dajmy sobie trochę czasu ?! Powiedz, kochasz mnie ? - prawie krzyczałam przez łzy.
Nie usłyszałam odpowiedzi.
- Do jasnej cholery Niall !
- Zrozum, potrzebuję trochę czasu... Muszę wszystko przemyśleć, poukładać. - podrapał się po głowie.
- Wyjdź.
- Olivia zrozum mnie.
- Wyjdź !
Chłopak wstał, rzucił krótkie przepraszam i wyszedł, a ja zostałam sama. Zupełnie sama ze świadomością, że straciłam kogoś bardzo bliskiego. Straciłam miłość mojego życia.
_______________________________________________________________________________
I jak ? Komentujcie noo :(
Obudziłam się. Odwróciłam się, a koło mnie zobaczyłam dalej śpiącą Julkę. Nie chciałam jej obudzić, więc po cichu wstałam. Udałam się do łazienki i tam zrobiłam to co zawsze. Przeglądnęłam się w lustrze i mogłam powiedzieć, że byłam gotowa. Znowu znalazłam się w sypialni dziewczyny, ale tym razem już nie spała.
- Wstałaś ? - spytała przecierając oczy.
- Jak widać. - burknęłam.
- Co z tobą ?
- Nic. Sorki, ale ja się już zbieram. - powiedziałam pakując do torby moje rzeczy.
- Jak to się zbierasz ? Przecież jest dopiero 10 rano, zostań jeszcze. - prosiła mnie przyjaciółka.
- Nie chcę. To znaczy nie mogę. Nie jestem w stanie jeszcze z nim normalnie rozmawiać. - rzuciłam wychodząc z pokoju.
Usłyszałam za sobą jeszcze słowa dziewczyny, ale nie zawróciłam. Oprócz mnie i Julki wszyscy jeszcze spali. W sumie to dobrze, bo nie chciałam się z nikim spotkać. Szczególnie z Niallem. Może się wydawać, że wkurzam się o banalne rzeczy. Niestety, dla mnie to nie był banał. Zdziwiło mnie, jak on się do mnie odezwał. Przecież nigdy taki nie był, nigdy. Ostatnio coś się między nami dzieje, ale to nie jest nic dobrego. Wyszłam na chodnik i ruszyłam w stronę mojego domu. Droga zajęła mi 5 minut i już byłam w środku. Kiedy przekroczyłam próg, zobaczyłam zdziwioną minę mojej mamy.
- Co tu robisz ? - spytała patrząc na mnie.
- Fajne przywitanie. - powiedziałam ściągając buty.
- Myślałam, że wrócisz dopiero na obiad.
- Na obiad ? Jaki obiad ! Zawsze muszę gotować sobie sama, bo ty jesteś w tej piepszonej pracy ! - krzyczałam.
- O co ci chodzi ? Co się stało ? - pytała spokojnie mama.
- Nic się nie dzieje. Poza tym, że mój związek się wali, to jest wszystko w porządku. Przepraszam, że tak naskoczyłam, ale nie radzę sobie z emocjami... - usiadłam na schodach i schowałam głowę w dłoniach.
- Dlaczego uważasz, że się wali ? Pokłóciliście się ? - dopytywała kobieta.
- Tak. Ale to nawet nie oto chodzi. Czuję, że od pewnego czasu mnie ignoruje. To nie jest ten sam Niall mamo.
- Wszystko się jeszcze ułoży, naprawdę. Muszę zaraz wyjść do pracy, ale na pewno będę na obiedzie. - zaśmiała się.
Przytaknęłam i udałam się do swojego pokoju. Rzuciłam torbę w kąt i postanowiłam trochę go ogarnąć. Wszędzie były porozrzucane ciuchy. Tak jak postanowiłam, tak zaczęłam robić. Po godzinie pokój można powiedzieć, że lśnił.
- Z perspektywy Juli-
Nie wiedziałam co się z nią stało. Widać, że coś się wydarzyło kiedy spałam, bo normalnie się tak nie zachowywała. Postanowiłam się czegoś dowiedzieć od Zayna. W tym celu wymknęłam się po cichu z pokoju. Zapukałam pod drzwiami sypialni mojej mamy i usłyszałam ciche - proszę.
- Cześć. - powiedziałam zamykając za sobą drzwi.
- O hej. Wskakuj. - powiedział odchylając kołdrę.
- Co się stało ? - spytałam przytulona już do chłopaka.
- A, chodzi ci o Olivię i Nialla ?
Przytaknęłam.
- Pokłócili się i tyle. Nie ma go już chyba, bo usłyszałem rano trzask drzwiami.
- Nie to nie był on. Olivia wstała, zabrała swoje rzeczy i bez słowa wyszła.
- Nie wiem co się z nimi ostatnio dzieje... - powiedział chłopak patrząc w sufit.
- Chciałabym im jakoś pomóc.
- Na razie jedyne co możemy zrobić to dać im spokój. Muszą sobie wszystko przemyśleć i poukładać. A my lepiej się zbierajmy. W końcu musimy sobie coś kupić na te twoje urodziny.
I takim sposobem musiałam jednak wstać. Udałam się do łazienki i wzięłam prysznic. Potem zrobiłam to co robię codziennie i mogliśmy iść.
- Z perspektywy Olivii-
Rozłożyłam się na łóżku i patrzyłam tępo w sufit. Coś w moim życiu się psuło, coś było nie tak. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Powiedziałam krótko - proszę, ale dalej nie odwróciłam wzroku.
- Cześć. Mogę ?
Zobaczyłam smutną minę blondyna.
- Wchodź.
Wstałam i śledziłam wzrokiem sylwetkę chłopaka, który siadał na krześle na przeciwko mnie.
- Co się z nami dzieje ? - spytałam.
- Nie wiem.
- Najłatwiej powiedzieć nie wiem. Nie jest mi z tym dobrze, że ciągle się kłócimy, a ty mnie olewasz.
- Ja cie nie olewam. Dlaczego tak sądzisz ? Po prostu ostatnio jestem jakiś inny... - spuścił wzrok.
- Zmieniłeś się Niall.
- Ty też. Może najwyższy czas, żeby... żebyśmy dali sobie trochę czasu. - powiedział, jakby bał się mojej reakcji.
- O czym ty do mnie mówisz ? Dajmy sobie trochę czasu ?! Powiedz, kochasz mnie ? - prawie krzyczałam przez łzy.
Nie usłyszałam odpowiedzi.
- Do jasnej cholery Niall !
- Zrozum, potrzebuję trochę czasu... Muszę wszystko przemyśleć, poukładać. - podrapał się po głowie.
- Wyjdź.
- Olivia zrozum mnie.
- Wyjdź !
Chłopak wstał, rzucił krótkie przepraszam i wyszedł, a ja zostałam sama. Zupełnie sama ze świadomością, że straciłam kogoś bardzo bliskiego. Straciłam miłość mojego życia.
_______________________________________________________________________________
I jak ? Komentujcie noo :(
Subskrybuj:
Posty (Atom)